Mirjam Zwaan was een basketbaltalent dat uiteindelijk niet wist door te breken. Ze stopte ermee. Dat ging met verdriet en onbegrip gepaard. Maar haar club Grasshoppers wilde de Katwijkse voor de club behouden. Ze kreeg het aanbod om mee te helpen aan het vormgeven van het rolstoelbasketbal bij de gerenommeerde opleidingsclub. Die kans bood Mirjam beduidend meer dan ze vooraf had kunnen bedenken.
Jarenlang beleef je ontzettend veel plezier aan je favoriete sport en steek je er alle tijd in die je hebt. Je hebt ook nog eens veel talent, zodat je algauw je club ieder seizoen in een hogere leeftijdscategorie vertegenwoordigt. En dan, ineens stokt je basketballoopbaan. De speeltijd waarvan je vindt dat je die verdient verdwijnt als sneeuw voor de zon. In de hal hangen plotseling donkere wolken die jouw sportplezier overschaduwen. Het overkwam Mirjam Zwaan (23), die landelijk speelde voor topclub Grasshoppers. “Ik heb er de hele jeugdopleiding doorlopen. Als achttienjarige speelde ik in U20. In mijn laatste seizoen kreeg ik ineens nog maar weinig speeltijd.”
Gebroken hart
Het basketbalhart van Mirjam was gebroken. “Er zijn wat gesprekken geweest, maar ik was zo teleurgesteld dat ik besloot te stoppen. Ik trainde veel en voor mijn gevoel kreeg ik daar te weinig voor terug. Wel heb ik nog gevraagd of ik vaker in U18 mocht spelen. Helaas mocht dat niet. Voordat ik de vereniging kon verlaten, vroeg oud-international Anja Kuijt me te blijven. Grasshoppers wilde in Katwijk beginnen met rolstoelbasketbal. Of ik daarbij wilde assisteren. Ze zei dat iedereen het jammer vond dat ik stopte en wilde dat ik doorging bij de club. Ik ben toen mijn papieren voor rolstoelbasketbaltrainer gaan halen en ben nu bezig met het diploma Basketbaltrainer 3”, vertelt ze trots.
Feestjes afzeggen
Dat het op zo’n wending in haar sportloopbaan zou uitdraaien had Mirjam toen ze met basketbal begon niet zien aankomen. Ze was pas zeven en, mede door haar talent, alles moest meteen wijken voor haar grote passie. “Het mooie aan spelen bij een club als Grasshoppers is dat er een bepaalde inzet van je wordt verwacht. Bij mij kwam daar nog eens bij dat mijn twee oudere zussen al jaren basketbalden. In de mini’s knokte ik al om er bij de rayonkampioenschappen en het NK bij te mogen zijn. Ik zegde er zelfs feestjes voor af, wat door mijn omgeving niet altijd werd begrepen. Maar we hadden toen al een goed team, dat zelfs van jongens wist te winnen”, aldus de Katwijkse, die sinds het behalen van haar SPH-diploma in de psychiatrie werkzaam is.
Echt afzien
Wat in eerste instantie nog als jeugdige onbevangenheid kon worden gedaan, bleek even later bloedserieus. Mirjam daarover: “Om in de ‘grote selecties’ te komen trainde je je rot. Ook al was het hard werken, het gaf me veel energie. Zowel het basketbal zelf als de band met mijn teamgenootjes. Dat laatste speelde een rol toen ik erover nadacht om te stoppen. Hoe ouder je wordt en hoe meer je traint, des te vaker vervult speeltijd een rol. Het voorlaatste jaar speelde ik nog best vaak. Ik vond het geweldig om in de Eredivisie U20 uit te komen. Tot aan de Final Four dus. Mijn laatste seizoen was echt afzien. Ik heb het puur voor mijn team nog afgemaakt, anders was ik eerder gestopt. Mijn teamgenootjes vonden het ontzettend jammer en wilden dat ik terug zou komen op mijn beslissing. Maar er was al iets geknapt.”
Plezier terug
Mirjam probeerde enige tijd later nog wel haar plezier terug te vinden door bijvoorbeeld een jaar met Dames 2 Promotiedivisie te spelen. Daar zou het echter bij blijven. Niet in de laatste plaats omdat ze haar sportplezier in een andere vorm had teruggevonden. “Mijn hart ligt nu bij rolstoelbasketbal”, gaat ze verder. “De liefde voor de sport is zelfs groter dan ooit, alleen kies ik nu voor mezelf. Ik vind het trainen van rolstoelbasketballers leuk en ik word gewaardeerd voor wat ik doe. Wat ik wel lastig vind is dat de ouders van de kinderen in mijn ogen te makkelijk een training afzeggen. Ik vraag me dan af of ze er bij stilstaan dat wij dit allemaal in onze vrije tijd doen. Aan de andere kant zijn er gasten die er altijd zijn. En die ook nog eens keihard willen trainen. Ze kunnen hun energie er lekker in kwijt en het enthousiasme is groot. Wellicht missen ze dat op school. Spelen ze competitie, of zelf in het Nederlands team, dan voel je nog meer energie. Deze kinderen zijn niet zielig. Dat laten ze elkaar iedere training opnieuw zien.”
Genieten mensen!
Ja, het door niet uitgekomen jeugdige verwachtingen gebroken basketbalhart is inmiddels gelijmd. Door haar keuze voor zichzelf én het geven van training aan kinderen op wie zij haar kennis en ervaring kan overdragen. Oftewel, door rolstoelbasketbal. “Sportplezier moet op ieder niveau aanwezig zijn. Ook op het allerhoogste. Mensen vergeten dat soms. Naast prestaties is het net zo belangrijk dat we genieten van onze mooie sport! Mijn liefde voor basketbal is groot. De bal is rond en daardoor is het iedere keer weer anders. Daar houd ik van”, besluit Mirjam.
Bron: NBB
