Na een aantal weken lang genoten te kunnen hebben van de meesterlijke verslagen van onze Bolle Bas (die ene met die schitterende foto bij het vorige verslag), moeten jullie het dit keer weer doen met een verslag zoals alle andere. Omdat Sebas een keer in de Rebound mocht schrijven, schrijf ik weer eens een verslagje. Op zich niet zo’n gunstige deal, want de wedstrijd tegen Almere beloofde nu niet echt een thriller te worden. Dat werd het helaas ook niet, maar later meer daarover.
Zaterdagmiddag, veels te vroeg, zaten Arie, Amo en Marcus, wederom als een van de eerste te wachten totdat de rest zou arriveren. Sommige noemen het streverig, anderen betitelen het als zeer gemotiveerd. Gedurende dit wachten werd de focus al rustig richting de wedstrijd gericht, een soort mentale voorbereiding. Terwijl de concentratie naar een hoogtepunt ging, was daar ineens Rob van der Boon. Weg focus, weg geestelijke voorbereiding.. Maar gelukkig voor ons kwam hij met een uiterst belangrijke en zeer nuttige boodschap, en ik quote: “Jongens, jullie moeten niet via Amsterdam gaan; wegwerkzaamheden ter hoogte van Muiden, onbegaanbaar. Je kunt het beste via Utrecht; N11 en dan verder.” Kijk dat zijn de feitjes die je wilt horen. Filerijden is nooit relaxt, laat staan op een zaterdagmiddag op weg naar Almere.
Een half uur later, toen iedereen uiteindelijk aanwezig was, werd dit nieuws gelijk doorgegeven aan de chauffeurs. 17:15 vertrekken, 19:00 pas wedstrijd in Almere en de gouden tip van Rob: appeltje eitje. Onder leiding van the stig alias Martin Kales werd de reis ingezet en met hem voorop kan je toch al gauw tien minuten reistijd minder rekenen. Een muziekje tijdens het rijden zorgt voor nog wat extra onspanning,totdat: “……eenzijdig ongeval op de A12 bij Woerden…..verdacht…onderzoek EOD… lange tijd afgesloten”. De zinnen die onze Poolse vriend na het horen (lees vertalen) van dit nieuws uitkraamde, laat ik maar even achterwege. In een flits schoten alle gedachten weer terug naar de kantine..”Je kunt het beste via Utrecht…” Juist ja.
Even leek het allemaal mis te gaan hier halverwege richting Utrecht. 20-0 verlies tegen de nummer laatst. Onacceptabel. Zo dacht ook Martin Kales. Met zijn verontwikkelde ruimtelijk inzicht en oplossingsgerichte houding (jaja, je wordt niet zomaar het mannetje bij Shell) koos hij ervoor om een stukje door het gras te rijden en vervolgens in z’n achteruit met knipperlichtjes aan de oprit af te rijden. En zoals het gezegde luidt: Goed voorbeeld, doet goed volgen. Zo ook ging ook sterspeler Benny door het gras, in z’n achteruit met knipperlichtjes de oprit af. Jammer genoeg voor ons inzittende was Benny wat minder bedreven in het achteruit rijden van lange rechte stukken. Als slingerend van links naar rechts en herhaaldelijk over de verkeerde schouder naar achter kijkend baande we ons een weg naar de rotonde aan het begin van de oprit, om zo onze reis naar Almere via Amsterdam te vervolgen. En tja het andere gezegde, namelijk leren van andermans fouten werd ook direct toegepast. Alle andere auto’s kozen, na Benny te hebben zien stunten, om maar gewoon vooruit de oprit af te gaan. Maar goed, eerlijk gebied te zeggen dat Benny in ieder geval nog kan rijden, dit in tegenstelling tot Bassie, die doodgewoon z’n vader laat rijden!
Na deze tactische actie te hebben uitgevoerd, was het snel een stuk terugrijden om alsnog via Amsterdam naar de plek van bestemming te rijden. Martin Kales, de routinier, had het pedaal al flink ingetrapt en verdween langzaam als een stipje aan de horizon. Een beetje de druk bij Benny opvoeren en ook hij overschreed de snelheidsgrens ruimschoots. Langzamerhand kwam ook de bolide van Kales weer in beeld. Makkelijk te herkennen trouwens aan zijn felle blauwe kleuren en het ene kapotte achterlicht, waardoor het net lijkt alsof z’n auto een lief knipoogje geeft. Benny was er alleen niet helemaal gerust op en was bang dat hij geflitst zou worden en dat vond hij het allemaal niet waard. En geflitst werd hij! Op de linkerbaan; 135 waar je 100 mag. Onnauwkeurige snelheidswijzer van de auto, correctie eraf; hou je ongeveer 25 km te hard over, en daar had je leuke dingen van kunnen kopen. Gefrustreerd en gedemotiveerd als hij toen was, gooide hij het stuur om met de daarbij memorabele woorden “ik blijf gewoon rechts rijden nu en hoe mij gewoon aan de snelheid”. Na even genoten te hebben van de reactie van onze chauffeur, was het weer tijd om hem te vertellen dat ik gewoon een foto maakte van het interieur. Flauw, maar toch ook erg komisch. Ze laatste woorden slikte hij weer in, want Kales moest weer opgezocht worden. Zo gezegd, zo gedaan. Alles verliep soepel, A1 Amsterdam, Muiden, ehh wegwerkzaamheden? O ja, een paar pionnetjes, A nog wat en we waren er om 18:57 bijna allemaal. Sebas, Jaco en Arie Klok waren iets achtergebleven. Vriendelijk verzoek aan Marcus om de sheet in te vullen, aangezien hij niet meespeelde vanwege een klein pijntje (en het niet noodzakelijk vond om dit pijntje groter te laten worden tegen deze tegenstander). Halverwege het invullen van de sheet kwam de rest binnen. Na overleg tussen sheetinvuller en coach werd besloten om de coach ook als speler op de sheet te zetten, wat mocht overigens. Arie Klok snel z’n enkels tapen, kledij aandoen en z’n retro Jordans vastknopen om nog snel wat warm te kunnen lopen.
Voordat de wedstrijd begon, werd op verzoek van Grasshoppers, 1 minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan Robbin. Alhoewel er naast ons een wedstrijd bezig was, leek ook dat geluid even te verstommen die minuut. Onze gedachten en medeleven gaan ook uit naar het gezin en de familie van Robbin!
De wedstrijd zelf was niet echt om over naar huis te schrijven, op een paar dingen na. Na een paar minuten bleek namelijk dat de sheetinvuller vergeten was Arie Klok ook als speler op het sheet te vermelden. Verder waren er nog wel een paar mooie acties van onze kant waarvan je dacht ‘wow’. Zoals die ene lay up van ons in dat kwart. En nog zo’n actie dat je dacht van ‘Zo, hoe deed hij dat’. Goed voorbeeld daarvan was die interceptie met score van Grasshoppers. Wat voor de rest noemenswaardig was, is dat de trouwe fans wederom aanwezig waren(!) en we de roze sheet mee naar huis kregen.
En nu komt misschien wel het meest schokkerende van de hele dag/avond. Na een paar biertjes te hebben besteld, kwam schrijver tot de conclusie dat de biertjes in de boors Cleyn Duin toch wel relatief goedkoop zijn.
Eindstand: 41-79