Voordat ik mijn relaas over deze wedstrijd start, nog een kleine voetnoot over de uitwedstrijd tegen Almonte. Ik was blij dat ik er niet bij was. Waarschijnlijk had ik nu nog in voorarrest gezeten. In een dwangbuis. Ik ben nu 3 keer in Eindhoven geweest, 3 keer kunnen genieten van thuisfluiters die regelmatig ook nog voor vader spelen ( of andersom) en 3 keer de onstuitbare dwang hadden om die Randstedelingen een oor aan te naaien. Tel daar bij op een tafel die je zwaar bevochte punten gerust aan de thuisploeg geeft en mij frustratie is verklaard. Mijn mannelijke intuïtie (bestaat dat ook? Jazeker) zei vorige week “ga niet, blijf lekker thuis, ga iets leuks doen”. Goed dat ik geluisterd heb. De thuiswedstrijd wil ik wel fluiten, geheid dat ze met 122-16 terug naar Brabant mogen.

 Vandaag is alles anders. Vandaag gaan we winnen. Ik voel het. Thuis tegen den Den Helder. Daar gaan we eens goed voor zitten. Oude bekenden weerzien. De barse stem van Hans Bais. Hans weet nu ook dat MSV in het blauw speelt en dat het handig is om dan de uittenues mee te nemen. De witte reserve hesjes van MSV bieden uitkomst.

Wij beginnen de pot met 6 meiden (Annabel, Fleur, Kinou, Michelle, Mirjam en Zita), de rest komt er zo aan. Toevallig zijn de schotklokken even zoek, dus de wedstrijd begint een kwartiertje later (goed verstopt Marloes J).

Even later worden Deborah, Juliette, Marjolein en Saskia per express afgeleverd door pa Berends die de afstand Cleijn Duin-Northgohal in een recordtijd heeft afgelegd. Een minuut of wat later wordt Suus per privéjet ingevlogen vanuit Rosmalen. Mooi, we zijn compleet. Het feest kan beginnen.

Ik heb me voorgenomen om eens iets zinnig te schrijven, maar dat zinnigs mag ik volgens een insider wel weglaten. Dat leest wel zo prettig, schijnt. Ik ben ook de beroerdste niet, dus ik zal me beperken tot de tussenstanden en het randgebeuren.

De supporters uit Den Helder blijven liever in het hoekje staan, rare jongens die Den Heldenaren. Oké, het fluitje dan.

Het eerste kwart eindigt met 15-14 voor ons. Het is moeilijk om gaatjes te vinden in de verdedigingen, de meeste punten komen uit de break of van buiten. Den Helder maakt meer fouten dan MSV, waardoor we vaker achter de lijn mogen plaatsnemen. De bal schijnt wel erg glad te zijn.

Tweede periode zelfde laken een pak. Het verschil wordt nooit meer dan 4 punten. De meiden mogen lekker buffelen en over de grond dweilen. De bal wordt steeds gladder, lijkt wel.

Rust 25-25

Het derde kwart maakt het verschil. De press van MSV levert aardig wat punten op, en de verdediging sluit goed. Het wordt 45-37 met een buzzer die misschien wel geen buzzer meer was. Scheelt toch als je de avond ervoor nog heb zitten bieren met de scheids. “Wat?” zullen ze nu in Den Helder denken. “Geintje mensen, ik ken ze geen van beide”.

Het laatste kwart staat het na ruim 4 minuten pas 47-39. Scoren valt niet mee, vandaag. MSV komt even later op de maximale voorsprong van 10 punten en speelt vervolgens hele lange aanvallen, zeker voor Noordwijkse begrippen, die echter geen punten meer opleveren. Den Helder komt terug tot 6 puntjes maar daar blijft het wel bij. Het wordt 51-45 voor onze schatjes. Het was 40 minuten pressen aan beide kanten, veel strijd, sprongballen, veel turnovers in de opbouw. Er is hard gestreden door beide teams en de punten blijven lekker in Noordwijk.

 Nog een mooie uitspraak van Nadia, de liefste en leukste van Den Helder: “ Ik denk, ik geef ff een ros met m’n elleboog, kijk ik om, staat ze er nog steeds.”

 Jan heeft foto’s gemaakt en ook Harry Stedema, de vader van Joyce, heeft foto’s gemaakt. (picasaweb.google.com/HLBU20.2/HLBU202_MSV#)