Wat een seizoen! Dit was toch wel het laatste waar wij aan het begin van dit seizoen op hadden gerekend: Kampioen van Nederland (voor de derde achtereenvolgende keer!) en Bekerwinnaar (voor de tweede opeenvolgende keer!) in de sterkste jeugdcompetitie van Nederland. Nog nooit (?) werd door een team drie keer achter elkaar het landskampioenschap in de Onder 20 binnengehaald!
Twee jaar geleden (2012) won de u20 voor het eerst sinds vele jaren weer het landskampioenschap in de u20. In een zinderende finale werd de toenmalige heerschappij van Lokomotief Rijswijk in de allerlaatste seconden doorbroken door het team van coach Rick Driessen met een lekker drietje van Maaike van den Oever. Op hetzelfde moment werd de u16 onder leiding van coach Ton Kallenberg in Bemmel met overmacht Nederlands kampioen. Het interessante van die dag was dat verschillende speelsters pendelden tussen Bemmel en Almere om de wedstrijden gedeeltelijk te kunnen meespelen.
Vorig jaar (2013) draaiden de coaches de rollen om. Rick Driessen coachte de u16 en werd hiermee op zijn beurt met overmacht Nederlands kampioen en Ton Kallenberg coachte de u20. Alleen de eerste wedstrijd van het seizoen (in en tegen Den Helder) ging met 1 punt verschil verloren, de rest van het seizoen werden alle wedstrijden zowel in de competitie als de beker gewonnen. En na een spannende finale tegen Eurosped Twente (54-52 winst) was de “dubbel” voor het eerst in de Katwijkse geschiedenis een feit.
Dit jaar werkten de beide coaches samen. Rick Driessen in de rol van hoofdcoach en Ton Kallenberg deed het een stapje rustiger aan als assistent coach. In beide jaren waren er al veel speelsters doorgeschoven naar dames 1 of 2 en het CTO en dus waren de verwachtingen dit seizoen niet bepaald hoog gespannen. De gemiddelde leeftijd lag ernstig dicht bij de 15 jaar en belangrijke steunpilaren uit de eerdere seizoenen speelden niet meer in het team. Eerstejaars u18 speelsters zoals Marieke van Schie en Eveline Kallenberg moesten de kar gaan trekken, samen met eerstejaars u16 speelsters zoals Noor Driessen en Ilse Kuijt. Een plaats in de middenmoot van de competitie was dan ook de aanvankelijke doelstelling en tijdens het seizoen zouden we wel zien wat er nog ‘te halen’ was. De eigenlijke doelstelling was om te bouwen aan een nieuwe generatie.
In de competitie speelden verschillende teams met een op papier uitstekende line-up. Den Helder was de gedoodverfde kampioenskandidaat: zij hadden veel aanvulling van CTO-speelsters. Maar ook teams zoals Apollo Amsterdam, met veel ervaring in het team, en Binnenland en Bemmel beschikten over een team waar menig coach jaloers op zou zijn. Het was dus voor het jonge team Grasshoppers vooral zaak om te proberen dit jaar zoveel mogelijk te leren.
Gaandeweg bleek tijdens de competitie dat het team niet echt kansloos was en het vooral moest hebben van de collectieve kwaliteiten, de creativiteit en snelheid en tenslotte het hoge tempo in de wedstrijd. Verrassender wijze bleek dat we toch in de loop van het seizoen gingen ‘meetellen’ voor een eventuele plaats in de play-offs. Natuurlijk werden er wedstrijden onnodig verloren (b.v. uit in Hoofddorp), maar daar stond tegenover dat er ook onverwachte overwinningen werden behaald (zoals tegen Apollo in Amsterdam en Den Helder).
In de beker wonnen we eigenlijk alle wedstrijden betrekkelijk eenvoudig van onder meer Bemmel en Den Helder en kwamen we uiteindelijk in de finale tegen het verrassend goed presterende Cangeroes uit Utrecht. De ploeg van coach Dirk Neuhaus had een mooi seizoen gedraaid, maar moest toch in de finale van de beker voor ons buigen en daarmee haalden we eind maart alvast de eerste grote prijs van dit seizoen binnen.
Alles bij elkaar kropen we steeds hoger in de competitie en toen de play-offs naderden was het grote rekenen begonnen. Na een ingecalculeerde nederlaag tegen Binnenland eindigden we als derde in de competitie. Hierdoor troffen Den Helder en Apollo elkaar in de halve finale en wij troffen Binnenland en hadden daarmee de tegenstander die we graag wilden. Ondanks dat we twee competitienederlagen hadden moeten incasseren, was dit volgens ons wel de ploeg die ons het beste lag. Dat bleek ook in de eerste halve finale toen we de ploeg uit Barendrecht met 28 punten naar huis speelden. De uitwedstrijd was daardoor nog slechts een formaliteit. Natuurlijk verzaakten we onze sportieve plicht niet en sloten ook deze wedstrijd winnend af. Opnieuw dus in de finale van het Nederlands kampioenschap! Den Helder en Apollo vochten op hun beurt een zware strijd uit, waarbij Apollo verzuimde om de kansen te benutten. Den Helder dus als favoriet in de finale.
De finale om het Nederlands kampioenschap vond vrijdag 30 mei plaats in de sporthallen Zuid. Een leuke plek voor zo’n finale. We begonnen goed aan de finale. Met de eerste score van Saskia Berends na 5 seconden gaven we ons visitekaartje af en tot 5-8 ging het prima. Maar toen stokte onze aanval. De schoten vielen niet meer, terwijl Den Helder met twee drietjes de wedstrijd deed kantelen en de voorsprong pakte (11-8) om deze bijna niet meer in te leveren. Zij liepen uit naar een ruime voorsprong. Voor ons bleef er niet veel over dan te proberen aan te klampen en het verschil binnen de perken te houden. Bij 27-17 leek het verschil toch te groot te gaan worden en was een vroege beslissing nabij. Twee opeenvolgende driepunters van Melissa Lee gaven echter nieuwe hoop en bij de rust (31-27) was er toch feitelijk weer niets aan de hand.
In de tweede helft kwamen we even op 31-29, maar daarna was het toch weer Den Helder dat de voorsprong vergrootte. Opnieuw keken we tegen een kleine tien punt achterstand aan, maar de wilskracht bleef in het team om voor elk punt te strijden. Aan het eind van het derde kwart bleef nog altijd alles open en was het verschil nog altijd maar vijf punt. In het laatste en beslissende kwart kwam Den Helder opnieuw op een tien puntsvoorsprong en leek voor hen de winst aanstaande (52-41). Een drietje van Fleur Kuijt gaf weer nieuwe energie en de wisselende verdedigingsvormen zaaide bij Den Helder toch de nodige verwarring en onzekerheid. De opleving leek echter definitief tot een eind te komen toen zowel Fleur Kuijt als Saskia Berends met vijf fouten naar de kant moesten. Maar de wilskracht binnen het team bleek juist op dat moment onverzettelijk en onder leiding van Noor Driessen kropen we dichterbij en kwamen met nog twee minuten te spelen op gelijke hoogte. Eveline Kallenberg zette Grasshoppers vervolgens op voorsprong en toen waren de verhoudingen in de wedstrijd opeens verlegd. Grasshoppers bulkte van hoop en energie en bij Den Helder leek het heilig vuur op het beslissende moment te doven. Met een gelijke stand gingen de beide ploegen de laatste minuut in. Noor Driessen zette Grasshoppers via vrije worpen weer op voorsprong. Aan de andere kant van het veld werden de vrije worpen niet optimaal benut en toen ook het laatste schot werd gemist en wij de rebound hadden, werden de laatste tien seconden van de wedstrijd goed uitgespeeld en was de sensatie compleet: 63-64 winst tegen de favoriet! Nederlands kampioen! Een geweldige apotheose van een heel spannende wedstrijd en een top-afsluiting van een heel leerzaam jaar, waarin de speelsters lieten zien enorm te zijn gegroeid!
