'coachen'Dromend over onze eigen ‘’Randell van der Lee-momentje’’ gingen we vrijdagavond op pad naar Noordwijkerhout. Allemaal goed uitgerust na een bewogen weekje op één iemand na die last had van een fagot (verdere informatie overbodig). Dinsdag keihard getraind (ik voel het nog) en daarna la coach keihard aangemoedigd (ook dat voel ik nog).
Liekiepiekie kon niet meedoen, want die was een paar dagen weg met de familie. Meteen was er een Beukbus minder nodig om de supporters van Liek mee te nemen (altijd reuze gezellig :D). Zonder tandenborstel en zonder ons ging mevrouw naar het hoge Noorden (Assen).

We hadden zin om te winnen. Best een handige gedachte zo voor een wedstrijd. De vorige wedstrijd (verloren met 1 punt) is achter gelaten en we wilden weer gaan vlammen tegen The Jump. Een team dat we nu al een tijdje goed kennen. Vorig jaar ook al 3x tegen gespeeld en dit jaar al 1x van ze gewonnen. Een team dat goed kan schieten en veel snelheid maakt. Ook een team dat meestal speelt met weinig man en daar moeten wij dan van profiteren.
Over de Beukbus gesproken, we konden weer gebruik maken van het bussie. Als dit ‘ding’ wordt ingezet weet je zeker dat er wel weer wat gebeurd. Zo duurde het dit keer even voordat we opgang waren en raad ik het iedereen af om voorin met z’n drieën te gaan zitten. Gelukkig hoefden we maar een klein stukje te rijden anders had degene naast me het zwaar gekregen.
We kwamen lekker vroeg aan waardoor we heerlijk rustig konden omkleden. Zijn we overigens erg goed in. Na het omkleden kwamen we een zaal binnen waar nog helemaal niemand was. Mooi, konden we nog even makkies an doen. Eline had inmiddels al het stopcontact gevonden voor haar Blackberry (ze is niet verslaafd aan dat ding hoor) en er werd bijgepraat met la coach. Want ja mensen, Julia ging ons leiden naar de overwinning.
Ohohoh wat waren we allemaal lekker wakker zeg. Esther M. begon al met de opmerking:’Jongens, ik val zo in slaap’. En daarnaast had la coach ook nog wat te zeggen:’Ik hoor nu in mijn bed te liggen’. Heerlijk dat enthousiasme. Maar na een paar minuten hollen was iedereen wel weer bij de les.

Na een minuut of 10 kwam The Jump binnen lopen en we schrokken toch lichtelijk, want ze waren nu opeens met (volgens mij) 8 man. Balen! We moesten dus echt vol aan de bak. Na een warming-up van dik een halfuur waren we echt wel warm.
Overigens ligt de sheet nog in Noordwijkerhout dus het wordt gissen naar standen etc.
Startende vijf: Leonie R., Esther B., Esther M., Rianne en Petra. Het belangrijkste aandachtspunt was: uitboxen. Aangezien The Jump ook aardig wat lengte had moesten we dit echt gaan doen. Ook was het belangrijk om te bewegen in de aanval. De tip-off werd gewonnen door Esther B. maar helaas konden we hier niet van profiteren. We kregen we snel wat fast breaks om onze oren. Al snel keken we tegen een achterstand aan van 6 puntjes. Rianne kon goed haar acties 1 tegen 1 maken naar het bord, omdat er daar soms gaten vielen. Desondanks bleef de achterstand staan. In de verdediging gaf Charlotte haar mannetje geen centimeter de ruimte. De scores van The Jump ontstonden vaak uit fouten van onze kant. We hielpen elkaar niet goed of we lieten ze in de bucket komen. Eigenlijk maakte we het ze veel te makkelijk.
In de tweede periode keken we dus naar een achterstand van 8 punten aan. Niet echt een lekkere uitgangspositie, maar met een beetje bikkelen zouden we er wel komen. Leonie B. kreeg een briljante pass, omdat ze goed insneed en geloof het of niet die bal ging er ook nog eens in. In de aanval moest de guard tempo maken, omdat ze dan nog niet klaar stonden in de verdediging. Het was alleen overbodig om tempo te maken aangezien wij niet de moeite namen om snel klaar te staan. De guard met nog 1 iemand sprintten naar voren om te aanvallen, maar de rest sjokte er maar een beetje achteraan. Gelukkig bleef Leonie R. heen en weer hollen en maakte ze ook haar vertrouwde centermoves met vaak een juiste afronding (door het netje). In de time-out werd vertelt dat we beter moesten uitboxen en veel beter moesten gaan passen. Niet zo gehaast, maar gewoon goed. Toch kregen we daarna te vaak een vrije lay-up tegen. In de aanval werd er gelukkig wel beter naar elkaar gekeken. Eline gaf The Jump het nakijken na haar behind your back moves. We gingen de rust in met een achterstand van 14 punten.

Inmiddels zaten er ook nog een paar jongens bij ons Kattukse publiek en deze produceerden nog veel meer geluid dan die van ons (kan dat dan??). En geloof me daar moet je echt je best voor doen. Maar gelukkig kon je ook nog wat Kattuks tussendoor horen.

De derde periode moesten we echt gaan vlammen. Julia deelde mee dat we positieve dingen vanaf de bank moesten schreeuwen, want een coach is er voor om te zeiken en niet de speelsters. En nog veel belangrijker: we moesten niet opgeven. Het perfecte voorbeeld had Dames 1 dinsdag gegeven en dat moesten wij ook even gaan flikken. Aan het spel kon je nu wel zien dat we wilden winnen. Het liep opeens een stuk beter. Het spelletje 0 (ook wel Julia genoemd) liep perfect, maar werd veeeeeeel te weinig gespeeld. Elke keer konden we hier uit scoren. Met name Esther M. kon hier van profiteren en scoorde hier 2x uit. En dan nu HET moment van de wedstrijd. Julia kreeg een waarschuwing voor een technische fout. Dit was overigens geheel terecht als je het volgende zegt tegen een scheidsrechter: ‘De bal ging uit via haar been hoor’. Tja dan vraag je er natuurlijk om… Even serieus, dat sloeg echt helemaal nergens op!! Gelukkig lachte Julia hem alleen maar uit. En deze actie van de scheids was sowieso niet slim, want niemand van ons nam hem nog serieus. Maar oh wat zijn we trots op Juul!! Haar eerste officiële waarschuwing is binnen! We zeiden toch dat je het kon! En ja mensen we liepen steeds meer in. Door het een driepunter van Molletje was het verschil nog maar 8 puntjes. We blijven vechten en dat is te zien. Het verschil schommelt tussen de 8 en de 10 puntjes.
Deze laatste periode moesten we het echt gaan afmaken. Zoals Julia het zei: ’Erop en erover’. Het Kattuks volkje stond achter ons en geheel onverwacht gingen we uitboxen. Het was een wonder!! Natuurlijk ook af en toe niet, maarja dat kun je ook niet verwachten van ons (grapje). Er werd nadrukkelijk vertelt dat we eerst onze man moesten gaan zoeken en dan pas naar de bal moesten gaan kijken. En warempel het werkte. We hadden zelfs soms de aanvallende rebound en scoorden hier ook nog uit. Wat een dreamteam hè 😛 En dan moet ik nu toch even me (en die van vele anderen) frustraties van de tafelaar eruit gooien. 1 van de 2 bemoeide zich continu met het spel! Speciaal voor hem de definietie van een tafelaar: ‘tafelofficials horen bij de wedstrijdleiding, men behoort dus geheel NEUTRAAL en onpartijdig te zijn’ duidelijk dacht ik zo! Hij wilde de scheidsrechters helpen door (de hele wedstrijd door) te melden dat geel wel heel lang in de bucket staat en veel lopen maakt en zo had hij nog een paar rare acties. Maar pardon?! Geel dit, geel dat?! Natuurlijk gebeurde het af en toe maar minstens zo vaak (wel meer) deed rood het. Nee, deze man was echt onpartijdig (not). Ik snap ook wel dat die man daar zit in z’n vrije tijd, maar het is wel de bedoeling dat je de taken goed uitvoert. Zo dat is eruit. Ondertussen hadden wij het een soort van opgegeven en hebben we verloren met 71-58.

Scores
Geen idee, maar ik ga er vanuit dat iedereen heeft gescoord. Netjes hè!