Soms begint deze reporter wel eens aan een verslag met de gedachte: ‘’Waar moet ik het nu weer over hebben?’’ maar geen zorgen mensen. Uw verslaggeefster ter plaatse zat zaterdag 17 december namelijk in de juiste auto. Meer informatie hierover komt later in dit stuk naar voren.
Eerst even iets anders… Dinsdag 13 december ging er een schok door heel Nederland en dit zal u waarschijnlijk niet zijn ontgaan. In de loop van de dag stond de wereld even stil en dit alles had te maken met een foto op Facebook. Het 8 uur journaal is net niet gehaald met dit nieuws, maar dat kwam door ene Johan Cruijf. Ondanks alle belletjes die er zijn gepleegd naar de vervangster van Marion de Hond, om er toch voor te zorgen dat HEEL Nederland dit met eigen ogen kon aanschouwen, is ook ‘het weer’ niet gehaald. Vandaar dat ik er maar over begin, voor alle mensen die onder een steen leven en na dit betoog nog niet weten waar ik het over heb: onze Julia moet het even doen met een gipsblok aan haar voet. Ga toch weg met je Johan Cruijf en recessie, dit is pas nieuws!! Voor verdere informatie verwijs ik u graag door naar mevrouw zelf (alsjeblieft Juul).
Nadat wij allen van de schrik waren bekomen konden we toch trainen onder leiding van Anita. Dit omdat ons gipsblokje naar Bemmel (‘waar ligt Bemmel in vredesnaam’ einde citaat) moest voor één of andere wedstrijd. Maakt niet uit, want Anita neemt het met alle liefde (?) even over.
Zoals u kunt merken is dit verslag weer zeer informatief…
Vrijdag was de Final Four natuurlijk in Katwijkcity en mocht Dames 1 verliezen dan zouden wij een coach hebben de volgende dag. Ik zal niet zeggen wat het resultaat is geworden (‘de tafel was de beste’ einde citaat), maar wij hadden een coach!
Ruim op tijd konden we die volgende dag vertrekken naar Mijdrecht om op 19:00 te skitteren. De heenreis was goed verlopen en was ook heel productief voor dit verslag. Raarste opmerking: ‘’Heeft Valkenburg geen ziekenhuis dan?’’ en ze maakte geen grapje!! Ik zal niet verraden wie deze legendarische woorden heeft gesproken, maar ze komt niet uit Katwijk, Rijnsburg of Valkenburg, dus dan blijft er nog maar één iemand over…
Ik kan er nog uren over schrijven, maar laat ik nu maar even to the point komen.
The game! Startende vijf: Leonie R., Lieke, Rianne, Esther B. en Petra. Ondanks het dreigen voor de press mochten we halfcourt verdedigen van la coach. Het was erg wennen de eerste paar minuten. Onderling vonden we elkaar niet in de aanval, maar ook was het erg wennen aan de belijning in het veld. Dit resulteerde tot een paar keer 3 seconde aan onze kant. Snel vergeten en gewoon lekker doorgaan. Esther B. maakte de stand na een 4 minuten weer gelijk tot 4-4. We gaven Argon te veel ruimte voor het schot en weer keken we tegen een achterstand aan. Gelukkig was daar Rianne die de boel weer oppepte door haar lay-up te scoren uit een break en hieruit ook nog een bonusje haalde. Voor de rest zullen er vast en zeker nog een hoop dingen zijn gebeurd, maar weet ik domweg niet meer. Ik kan natuurlijk weer doorgaan met het vertellen van rare quotes, maar dit keer zal ik mensen sparen. Stand: 12-6
Geen man overboord mensen! 6 puntjes en dat hebben we zo ingehaald. Juist…. nou dan zullen we dat maar even gaan doen hè. In de praktijk bleek het alleen een stuk moeilijker te zijn. Vanaf de kant werd er na elk schot geroepen: ‘’uitboxen!!!’’ ik ben bang dat dit een wekelijks item wordt. We hebben zo’n afkeer gekregen voor dat uitboxen door al die oefeningen op de training die te maken hebben met uitboxen. Een goed voornemen voor 2012 van D020-2: uitboxen en zeker als la coach er is. Is beter voor het hart van la coach. We lieten Argon hun eigen spel spelen en wij huppelden er maar een beetje achteraan. De passes waren op sommige moment weer dramatisch. Het blijft zo moeilijk om snel te beslissen wat voor pass je moet geven als je tegenstandster met haar armen omhoog staat. Dus ja… dan zit er niets anders op… bal weg! Ook een time-out hielp niet om ons beter te laten spelen. Het is me niet meer bijgebleven wat er is besproken in de time-out, maar het zal vast en zeker heel duidelijk zijn uitgelegd (maar is totaal niet bijgebleven…). Esther M. is weer helemaal terug! Ons kneusje heeft wel de titel overgedragen aan la coach, maar toch… She’s back! Natuurlijk wel dankzij de zeer goed ingetapete enkel. Het heeft een half rolletje gekost, maar wat een teamwork (met z’n tweeën een enkel intapen is een hit). Een ander figuur in dit team is Leonie B. Af en toe is het net een mimiekspeelster in het veld. Het gezicht spreekt boekdelen, en ondanks een paar vriendelijk doch dringende verzoeken om iets blijer te kijken door haar ohzo geliefde zuster, was ze voor iedereen een bedreiging. Als ik de tegenstander zou zijn, zou ik absoluut uit de buurt blijven. Ze bijt toch niet? Nou ik zou toch maar uitkijken. Ruststand: 26-9
Dat is natuurlijk niet best! Dit hadden we zelf ook wel door, vandaar dat iedereen stil bleef en rustig op de bank bleef zitten. Na zo’n 5 minuten had la coach de moed bij elkaar geraapt en werd en uitgebreid uitgelegd wat er allemaal beter moest. Het was eigenlijk best simpel. Als er 3 man op je af komt stormen, staat er vast en zeker wel iemand vrij, verrek misschien had ze gelijk. In de tweede periode zijn we overgestapt op de zoneverdediging, maar deze stond nog niet goed. Er werd veel te weinig gepraat in het veld, terwijl dit buiten het veld toch (ruim) voldoende wordt gedaan. Je moet elkaar nou eenmaal helpen, want niemand heeft ogen in de rug. Na een paar keer aandringen om in te gaan lopen, werd dit opgevolgd en hebben we sinds tijden echt ingelopen.
Inmiddels was het publiek uitgebreid tot 8 man! Een uitwedstrijd in Mijdrecht en wij hebben 8 man publiek uit Katwijk! Dat doet ons echt goed. Bedankt dat jullie er waren! 😀 Naast de Kattukkers zat een ouder echtpaar uit Mijdrecht die echt te schattig waren. Na elke score van welk team dan ook klapten ze. Zoooo leuk!
De koppies moesten weer omhoog staan. We moesten vol aan de bak en gewoon ons best gaan doen. Meer dan dat werd er niet van ons verwacht. We begonnen dan ook scherp met een schot van Lieke die viel. Vervolgens begon de frustraties op te lopen. Niet op het elkaar en ook niet heel erg op de tegenstandsters. Nou dan blijven er maar 2 mensen over, maar het is altijd een zwaktebod om hen de schuld te geven. We lieten ons te veel meeslepen en waren niet meer bezig met het spelletje. Zelfs de vader van Rianne had commentaar vanaf de tribune en geloof me dat zegt heel veel. Toch stond de zoneverdediging veel beter dan in de twee periode. Argon kon wel veel punten bij elkaar sprokkelen, maar dit was meer geluk dan wijsheid. Het waren vaak van die schoten waarbij je denkt: ‘die kan er echt niet in’, maar om een wonderbaarlijke reden lukten het hun wel. Er gebeurde veel rare dingen. Zo kwamen ze nog steeds met drie man op je afstormen en aan de bal trekken, maar het commentaar vanaf de bank was realistisch: ‘Het kan nooit zo zijn dat er 3 man allemaal de bal vast houden, scheids!’ zoals ik al vaker heb gezegd… Julia heeft altijd gelijk! Dat weten wij als geen ander. Esther B. maakte haar heerlijke bewegingen en pakte het schot. Deze viel zeer netjes 2x achter elkaar in één minuutje. Heerlijk! Manon ging als enige uit het team inside in de aanval en dit zorgde er mooi voor dat ze een fout meekreeg. Zo kon Manon op deze manier even als lijdend voorwerp worden genomen, zo moest het in de aanval. We stonden beter te bikkelen, maar we hadden nog te veel onnodig balverlies. Je kan natuurlijk ook niet alles goed doen. Stand: 40-18
We hadden in iedere geval onze scores al verdubbeld. Niet heel moeilijk als je de eerste helft maar 9 punten maakt, maar het gaat om het idee. Natuurlijk wisten we dat de winst er niet meer in zat, maar we moesten gewoon laten zien wat we konden. Eline pakte een steal en holde om een linker lay-up te maken, maar net voordat de tegenstanderster haar wilde blocken maakte mevrouw een beweging en maakte ze keurig haar lay-up aan de rechterkant af. Dat kan natuurlijk ook. Natuurlijk wil ik ook nog even stil staan op de bonus van Leonie R. Ze kreeg een fout mee en mocht dus een bonusje schieten. En wat denk je? Hoppa gewoon heerlijk netjes door dat netje. Trots dat we waren!! Geen twee minuten later gebeurde er weer wat rond het persoon Leonie R. Lee beschermde haar bal keurig en dit leidde tot een hoop frustratie bij een speelster van Argon. Ze greep Lee om haar middel en wierp haar naar de grond. Ipon!! Time-out van Argon en in deze time-out heeft de scheidsrechter zeer verstandig besloten dat dit toch echt een onsportieve fout was. Deze fout leidde tot een hoop hilariteit op de bank. Op zo’n moment hoort het gipsblokje natuurlijk in te grijpen, maar ook zij kon niet stoppen met lachen. Na een paar flauwe opmerkingen (ik ga ze NIET herhalen, alsjeblieft Juul) moest de ‘focus’ weer terug komen, maar dat is niet onze sterkste kant. Gezellig was het in ieder geval wel. Weer een minuut later had Lieke weer een zeer rare actie. Ze nam uit en stond op de lijn. De scheidsrechter zei hier wat van, maar onze eigenwijze drol bleef op de lijn staan. Tja… niet heel vreemd dat de scheids dan affluit. Zelf schrok mevrouw zo dat ze een zeer hoog gilletje eruit gooide. Reactie van je coach: ‘Ben je blond, Liek?’. Ach wat maakt het allemaal ook uit. We eindigden deze wedstrijd best redelijk en wonnen de periode met 12-13. Zie je dat we het wel kunnen. Eindstand: 52-31
Scores
Leonie R. 7 punten, Lieke 2 punten, Esther B. 10 punten, Rianne 2 punten, Eline 2 punten, Leonie B. 0, Manon 1 punt, Esther M. 3 punten en Petra 4 punten
Vrije worpen 3 uit 8
Vanaf januari spelen we in een zeer zware competitie met o.a. Grasshoppers MU18-2. Het zal een zware 2e helft worden, maar zolang we er met zijn allen voor blijven gaan komt het wel goed.
Prettige feestdagen mensen en rust lekker uit voor het nieuwe jaar!