Het was weer zaterdag dus we mochten weer met elkaar gaan strijden. Woensdag hadden we best goed getraind met z’n allen, maarja dat moest ook wel want we konden beschikken over 3 vrouwen uit Dames 1 die zo af en toe wat zeiden. Hoop geleerd, maar natuurlijk ook weer een hoop gelachen. Vrijdagavond zijn we met een groot deel van het team en coach naar de wedstrijd van Du20-1 geweest om te zien hoe het nou echt moest. Hoop geleerd, maar natuurlijk ook weer een hoop gelachen. Ook zeer fijn dat la coach Kelli aan ons heeft geïntroduceerd (en andersom), want dat was mevrouw even vergeten woensdag. Na de wedstrijd gingen we allemaal natuurlijk braaf naar bed, want de volgende dag zouden we om 12:10 al moeten vertrekken.
Zaterdag 12:00 vertrok de eerste auto richting transferium om daar de twee diva’s Charlotte en Julia op te halen. Daar was het wachten op de auto die om 12:10 zou vertrekken, want auto nummer 1 wist de weg wel, maar wilde zekerheid. Vandaar dat we met z’n allen de mannen (TomTom) volgden.
Nu blijft natuurlijk de vraag: Waar moesten jullie heen? Nou beste mensen we moesten naar Groot- Ammers. Ach zo kom je nog eens ergens, maar daar is ook alles meegezegd.
Het was een helse rit van vijf kwartier (2 woorden 9 letters), want je moet wel wat over hebben om een potje basketbal te kunnen spelen. Na het zien van de andere uitslagen was 1 ding duidelijk: we moesten winnen!
Aangekomen in het schitterende (ahum) Groot- Ammers hoefden we alleen nog maar snel om te kleden (onze specialiteit). Zoals eerder staat vermeld, was Julia mee om te coachen want ze wilde dit niet missen. Er is een tijdsschema gemaakt om uit te rekenen of ze echt mee kon en we hadden dus geluk.
Over op de game. Startende vijf: Leonie R., Leonie B., Esther M., Esther B. en Lieke. Ik hou nu heel wijs m’n mond. Het was afwachten hoe het zou gaan lopen, maar vanaf de eerste seconde hadden we al mot met de scheidsrechters. Leonie R. opende onze score met een simpel balletje. In de aanval die daarop volgde werd datzelfde kind terug gefloten voor een aanvallende fout wat werkelijk nergens op sloeg. Meneer de scheidsrechter maakte hier ook nog hele rare bewegingen bij (niet bestemd voor kinderen onder de 16 jaar) waardoor de wanhoop in onze ogen verscheen. Dit zou een wedstrijd met een hoop frustraties gaan worden. Esther M. (met een alweer perfect ingetapete enkel :P) had overal lak aan en bleef gewoon lekker doorgaan wat leidde tot een score. We stonden weleens waar voor, maar ‘goed’ kon je ons spel niet noemen. In de verdediging pressde we ons gek om New Blue Stars niet over de middellijn te laten komen. Dit zorgde voor een paar mooie steals van Rianne en een paar keer 8 seconde fout van Blue Stars (de 2 keer dat er wel door de scheidsrechter is geteld). La coach was helemaal niet tevreden en eiste verbetering in de time-out. Het spel bleef helaas rommelig ondanks de voorsprong van 9-18.
Woensdag had Julia al een doelstelling gemaakt. Zij (goed hè, Juul!) moesten onder de 20 blijven. Na 10 minuten stonden zij al op 9, dus er moest een tandje bij worden gedaan. Manon had dit begrepen en werkte zich in het zweet om alle ballen te onderscheppen en met succes. De ene na de andere bal had ze te pakken en gooide ze door het netje. Leonie B. had natuurlijk ook weer een hilarische actie door hardop te tellen, niets raars zou je denken. Mevrouw was echter zo gericht op het tellen dat ze niet door had dat er al was uitgenomen. Het duurde een tijdje voordat ze het zelf door had, reden genoeg voor de hele bank om hard te lachen. Esther B. liet zich niet kennen en bleef onder het bord knallen zoals altijd. Blue stars kwam maar 1 keer tot scoren toe dus ergens deden we het toch goed. Ruststand: 11-38
We speelden nog niet op ons eigen niveau. Julia greep dan ook haar kans om in de rust alles nog een keer door te nemen. Vanaf nu moesten alle lijnen worden gelopen zoals ze bedoelt waren. Na deze preek hadden we nog maar 4 minuten om ons op te tutten en in te lopen. Leonie R. en Rianne kregen het voor elkaar om 30 seconde voor het begin van periode 3 heel relaxt de zaal binnen te lopen. Dus…
Sowieso dat we nu echt gingen knallen! In de verdediging stonden we zeer snel in de onze press en dit werkte uitstekend. De ene na de andere bal werd afgepakt en door het netje gegooid. Na 2 minuten hadden we al 12 puntjes te pakken. De foutenverhouding was: 3-9 en de blikken naar de scheidsrechters toe werden steeds dodelijker en niet alleen daardoor. Het was heel simpel, want bij twijfel was het altijd blauw bal. Naast dit falen van de scheidsrechters waren wij lekker bezig in de aanval. Spelletje ‘10’ kennen we al een jaar, maar spelen we nooit. Dit was de kans om het eindelijk uit te voeren en steeds leidde dit tot een score. Er werden geen rare schoten meer genomen en alles liep zoals het op papier stond, dankzij de goede aanwijzingen van Julia vanaf de kant. Ook de out of bounce liep goed en we liepen uit. Toen we ook nog eens te horen kregen dat Quick Boys voorstond, kon het niet meer stuk. Stand: 20-72.
Oké, zij mochten nu niet meer scoren maar de 100 kwam nu wel mooi in beeld voor ons. Charlotte geloofde erin en kon helemaal vrij een linker lay-up erin gooien. ‘’Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan’’, moet ze gedacht hebben. Nu kom ik toch nog even terug op het onderwerp: scheidsrechters. Waarschijnlijk hebben zij geen cursus gehad van Arnold Visser zoals wij, want oh oh oh!! Het erge van alles was dat wij ons mee lieten slepen door hun slechte calls. Dit is het grootste leermoment voor ons die we uit deze wedstrijd kunnen halen. Tegen het einde van de wedstrijd was meneer de scheidsrechter ons zo zat dat hij woest naar la coach toestormde om haar speelsters een waarschuwing te geven. Ze hadden niet het lef om een T te geven en wij bleven ze dodelijk aankijken en commentaar leveren. Tot overmaat van ramp floten ze het schitterende shot block af van Leonie B. voor een fout. Dit ging helemaal nergens meer over. Zoals Julia dat zo mooi kan zeggen: JEUMIG!! Ondertussen hadden we nog 1 minuut te spelen en stond de teller op 98. Dit veroorzaakte stress aan onze kant, want stel je voor… Natuurlijk hebben we daar dan nog Lieke die met nog te veel secondes te gaan een schot neemt. Als je de basket een meter opschuift zou die er nog niet in zijn gegaan. Toch jammer, want mevrouw had al acht punten gemaakt deze periode. Het tiende punt was net iets te veel. Eindstand: 32-98.
Na afloop wilde la coach toch nog even kwijt dat ze vond dat we de tweede helft de lijnen goed hebben gelopen en dus goed hebben geluisterd. Wiehoe!! Schouderklopje voor het hele team :D.
Scores
Leonie R. 30 punten, Esther M. 8 punten, Rianne 0, Esther B. 28 punten, Charlotte 4 punten, Manon 12 punten, Leonie B. 0, Lieke 10 punten en Petra 6 puntjes.
Fouten: 4 vs 19 !!!
Periodestanden: 9-18, 2-20, 9-34 en 12-26
Meteen werd JP ingelicht over deze overwinning, maar meneer geloofde niet dat wij het uitspelende- team waren. En bedankt… Nou dan geloven we ook niet dat Heren 2 heeft gewonnen.
Het ene paardenmeisje (Julia) heeft het andere paardenmeisje (Leonie R.) uitgeroepen tot beest van de dag en daar sluiten we ons helemaal bij aan. Alle ballen op Lee!
Volgende week zaterdag (4 februari) moeten we thuis om 12:00 knallen tegen Argon. De toegang is helemaal gratis dus: BE THERE!
