We mochten zaterdag 24 maart weer gezellig op pad en gezellig dat was het. Woensdag hebben we bijzonder geconcentreerd en gefocust getraind. Dat is ook wel eens anders geweest. Julia trainde mee en geloof het of niet, maar mevrouw stond na 2 minuten al te puffen. Ja, we zijn echte bikkels natuurlijk.
Voor een uitwedstrijd moet er natuurlijk veel geregeld worden. Eigenlijk niet zo heel veel, maar vervoer is wel erg belangrijk. En tja met 7 speelster waarvan 1 tweeling is dat nog best een gepuzzel. Opperhoofd Leonie R. en assistent Charlotte gingen ondanks alle dreigementen toch naar de piratenbende (Mega Piratenfestijn). Weet wat je doet! Gelukkig kwam het nieuws dat de vader van Rianne wel kon rijden, waardoor we toch op pad konden.
Hmmm… 7 speelsters, dat is natuurlijk niet veel. La coach heeft dan ook druk gezocht naar oplossingen (soms tegen de regels in), maar het mocht niet baten. We hebben natuurlijk allemaal een top conditie (hè Juul?!) en dus zou het geen probleem moeten zijn om met z’n zevenen te spelen. Een hele zaterdag niets doen was het advies.
Ruim op tijd vertrokken we richting het oh zo schone Mijdrecht. De wedstrijd zou om half 8 beginnen, dit stond namelijk om de Grasshoppers site. Kwart voor 7 belde la coach de andere auto heel zenuwachtig op. De wedstrijd zou namelijk om 7 uur al beginnen. WAT?! Met dank aan het fietspad kwamen alle meiden voor 7 uur binnen. Er stonden nog maar 2 minuten op de klok en we moesten nog omkleden. Gelukkig waren de scheidsrechter ook te laat en hadden we nog 20 minuutjes de tijd. Trek daar 15 minuten vanaf om ons te verkleden en dan heb je nog maar 5 minuten de tijd om in te lopen (hoge wiskunde). La coach had geluk dat twee meiden om 16:00 al een wedstrijd hadden gespeeld, want zij waren nog warm (toch Es?).

We zouden natuurlijk beginnen in onze zoneverdediging, want we wilden niet te moe worden. Dat willen we nooit, maar nu hadden we een goede smoes (7 speelsters). Startende vijf: Esther M., Esther B., Rianne, Manon en Petra. Het begin was zoals altijd behoorlijk slecht. Gelukkig was daar Esther M. die de pijn verzachtte door een vrije worp erin te gooien, maar voor de rest zag het er niet uit. Het veld was behoorlijk breed dus we moesten goed opletten. In de verdediging kon je zo af en toe nog zien dat we ons best deden, maar onze aanval was echt drama. We speelden deze periode zonder pit en als la coach ergens niet tegen kan… Één ding ging wel heel goed. Dat was namelijk het zeiken op de scheidsrechter. Wat is het toch dat wij altijd slechte scheidsrechters voor onze neus krijgen. Bij thuiswedstrijden valt dit vaak wel mee, maar uitwedstrijd zijn vaak drama. Natuurlijk weten wij het altijd beter, maar vaak is dat ook echt zo. Laat ik er verder maar niet over uitwijden (ik spaar het op voor straks). Stand: 12-1. Behoorlijk slecht!
De vorige wedstrijd tegen Argon wonnen we nadat we een achterstand van 18 punten hadden overwonnen, dus we hadden hoop. Nouja we… Julia had hoop! Deze hoop bracht ze over op Lieke, want die begon echt te vlammen! In de tweede minuut scoorde ze een driepunter, maar deze werd afgekeurd door de jonge versie van Paul de Leeuw. Volgens hem sprong Lieke over de lijn toen ze schoot. Ja duhuuh! Maar dan is het nog gewoon een drietje. Het kon Lieke niks schelen en 3 minuten later schoot ze weer een driepunter erin. Dit keer waren beide scheidsrechters het erover eens dat dit drie punten waren. Gelukkig maar want anders… Als wij inside wilden gaan kwamen er meteen 3 man op ons afgestormd. Het was dus belangrijk om te passen. Rianne had dit begrepen en kon scoren op de rand van de bucket. We begonnen redelijk te spelen en liepen zelfs in. Argon kwam maar één keer tot scoren toe. Stand: 14-11.

Zie je dat we het wel kunnen. Tijdens het inlopen moesten we veel gaan schieten, maar dit werkte deprimerend. Ons schot viel niet (behalve bij Lieke) dus liepen na een paar schoten weer braaf lay-ups.

Als we de twee periode nou door konden trekken dan zou het goed kunnen komen. De scores van Argon bleef beperkt en dit kwam natuurlijk door onze fantastische verdediging (laten we het hier maar op houden). Leonie B. had het wel heel gezellig met de tafel en moest dus terug geroepen worden door la coach. ‘Focus Lee!’ Waar kennen we dat van? We mochten aardig wat vrije worpen nemen, maar we benutten deze kansen niet. Esther B. en Lieke konden er beide eentje erin gooien, maar het hadden er meer moeten zijn (beste stuurlui staan aan wal). Manon was gelukkig wel met ons meegereisd en was in de verdediging overal en nergens te vinden, maar ze was niet moe te krijgen. Ze bleef rennen en je kon haar echt niet afstoppen. Stand: 22-17.
Spannend! Nou eigenlijk niet echt. Als je naar de stand kijkt zou je denken dat het een wedstrijd van u10 was en die wedstrijden zijn ook nooit spannend. Het verschil met u10 en u20 zijn natuurlijk wel… en daar komen ze weer: de scheidsrechters! Een speelster van Argon raakte geblesseerd, maar wij hadden balbezit en wilde dus verder spelen. Paul de Leeuw jr. stopte het spel. Hier waren we het natuurlijk niet mee eens, maar hij maakte het nog erger. Jochem Meijer jr. en Paul de Leeuw jr. gaven de bal vervolgens aan Argon. WAT?! De meiden op de bank sprongen op en de meiden in het veld waren in staat op de scheidsrechters aan te vallen. Waar halen ze het lef vandaan? Toen dit was gebeurd was het einde zoek. Het werd een wedstrijd tegen de scheidsrechter. Voor de rest gebeurde er vrij weinig deze periode. Behalve dan dat Leonie door het veld riep: ‘’Juul, jij speelt toch Eredivisie?!’’ en dan moest je vooral letten op de gezichten van de tegenstanders, heerlijk! Eindstand: 21-31

Scores
Esther M. 1 punt, Rianne 2 punten, Leonie 0, Esther B. 4 punten, Lieke 10 punten, Manon 0 en Petra 4 punten.
Vrije worpen 4 uit 12