Het is vorige week stil geweest, maar geen zorgen mensen DU20-2 komt weer met een verslag. Na een weekje ‘’rust’’, nu weer ‘’vol’’ aan de bak. We hadden dus 2 weken de tijd om ons te focussen op deze game. Moet te doen zijn.
We herleefden weer oude tijden deze week. Vorige week woensdag hebben we heel braaf Julia duidelijk gemaakt dat er die week daarop dankdag was en dat er daarom geen training in Cleijn Duin was. Zoals een echte niet Katwijker betaamd snapte ze daar niets van en zou ze ervoor zorgen dat wij konden trainen. En ja hoor, mede door haar puppy eyes konden we donderdag trainen in de Boorsmazaal. Het zaaltje waar het voor ons speelsters allemaal begon. Nadat we een paar tranen hadden weggepinkt en het zweet van onze voorhoofden hadden afgeveegd, waren we er helemaal klaar voor om te spelen tegen de numero uno. En ja we geven toe, Cleijn Duin is echt een luxe sporthal. De muren zijn niet uit, geen houten borden, de borden komen ook niet uit de muur, makkelijk te bereiken en genoeg parkeerplaatsen. Wat een genot (lichtelijk overdreven).
Het was van te voren hopen op een stuntje tegen de Shooters uit Bunschoten. We zitten al een paar wedstrijden in een dipje en hier moesten we echt uit zien te komen, wilden we het de Shooters in Bunschoten moeilijk maken. Maar wees maar niet bang! Wij maken er sowieso wel een feestje van!
Onze antiblokfluit, antifagot en oliebol etende coach (ja, je bent door iemand gespot) moest zelf focussen op haar eigen game, vandaar dat we onszelf moesten coachen. Vertrouwen mensen, vertrouwen!
Wel kregen we een boekwerk toegestuurd via de mail met daarin aandachtspunten en tekeningen van spelletjes. Ze had zich aardig uitgesloofd en dat was erg fijn. Wel balen dat die tekeningen waren voorzien van uitleg in het ENGELS. Tja, dat wordt weer te ingewikkeld… De wekelijkse supportquote was het enige wat te snappen was in het Engels: ‘’There is no I in TEAM’’. Hoppa we kunnen er tegenaan!
Voor de sporthal waren we er unaniem over eens dat alle ballen op Leonie R. moesten. Leonie B. haar reactie hierop:’’De Ruijter he!’’. Vertrouwen mensen, vertrouwen! Na het vinden van de kleedkamer begon het feest echt. Oh oh oh wat hebben wij gelachen! Er werden aardig wat opmerkingen gemaakt die het verslag nooit zullen halen.
Het inlopen was ook een dingetje… tijdens het vrije worpen schieten werden er 13 airballen achter elkaar geschoten door 7 man. Reken maar uit. Dit deden we natuurlijk alleen maar om onderschatting te creëren bij de tegenstanders. Nou dat is misschien niet helemaal waar, maar we konden de humor er nog wel van zien en de tweede ronde ging het stukken beter (maar 10 airballen). Op zo’n moment mis je een Dijkijzertje die een kwade blik richt tot haar kindjes.
Startende vijf waren: Esther B., Lieke, Leonie R, Rianne en Esther M. Na twee keer knipperen met de ogen lag de bal al door het netje. Helaas wel aan de verkeerde kant. We wisten dat ze goed zouden zijn, maar toch was het even schrikken. Er was geen tijd om hier bij stil te staan, want er moest doorgebikkeld worden. We speelden niet eens zo slecht ondanks de stand van 8-2 na 3 minuten. Esther B. gooide 3 ballen voor ons erin, dat hard werken van Es werd dus wel beloond. In de verdediging stonden we wel redelijk goed te bikkelen. We misten af en toe snelheid, maar over het algemeen stonden we ons mannetje. Hoe het kan dat we toch 26 puntjes om onze oren krijgen weten we niet. Nouja weten we wel, maar je moet niet alles verklappen. Rianne kreeg mot met de scheidsrechter toen ze haar tweede fout kreeg. Die man vond haar niet meer zo schattig en Rian vond hem niet meer leuk. Hebben we eindelijk niet een coach die mot krijgt met de scheids, begint een speelster. Grapje mensen! Periodestand: 26-10.
De bedoeling was om het de Shooters zo moeilijk mogelijk te maken, maar we gaven te veel ruimtes weg. Kijk de winst zat er niet meer in dat snapten wij ook wel, maar wel wilden ons eigen spel blijven spelen. In de verdediging konden we ons eigen spel blijven spelen, maar in de aanval werd het ons moeilijk gemaakt door de felheid bij de tegenstanders. Wij zijn ook fel, maar staan niet altijd (nooit) op onze man (figuurlijk, mensen… figuurlijk). Leonie B. kon gelukkig wel haar ‘’Ingrid van der Plas- momentje’’ pakken en ervan verre een bommetje ingooien. Bij de vraag of het een drietje was moesten we helaas mededelen dat het toch echt geen drietje was. Je zag de teleurstelling op het gezicht. Bij de out of bounce probeerde we onze eigen spelletjes te spelen, maar het verschil tussen ‘1’ en ‘7’ bleek ingewikkeld te zijn. Deze periode was achteraf de beste van de hele wedstrijd en we wisten dat we zo door moesten blijven spelen. Periodestand: 18-11 en ruststand: 44-21.
In de break zijn we gezellig met zijn alle de kleedkamer ingedoken en hebben we de koppen bij elkaar gestoken. We namen de spelletjes nog een keer goed door (met dank aan de tekeningen van Esther M. ) zodat we deze eindelijk een keer goed konden gaan gebruiken in de wedstrijd. Het nieuwe spelletje was een stress dingetje, want op papier zag het er zo ingewikkeld uit. Maar natuurlijk waren we 100% gefocust(?) donderdag waardoor we die tekeningen niet nodig hadden.
Na de rust wilden we het weer oppakken, maar het liep niet meer. De Shooters gingen ook nog eens pressen waardoor wij met onze handen in onze haren stonden. Een paar keer werd er goed de pressbreaker gelopen, maar een paar keer (zeg maar gerust 75%) niet. Ondanks dat Esther M en Rianne al hun moves naar boven haalden kwamen we er soms gewoon niet door. We dribbelden veel te veel en de passes waren soms (vaak) ook dramatisch. We gaven de ballen op sommige momenten gewoon weg. Leonie R. had het licht als eerste van team weer gezien en liep een lay-up. Nadat die andere Leonie er weer een onmogelijke bal erin had geschoten ging Leonie R. weer door met het afmaken onder het bord. De laatste 4 minuten herpakten we ons weer een beetje en probeerden we weer gewoon te basketballen. Met de nadruk op probeerden. Tussenstand: 75-27.
Eigenlijk hadden we geen zin meer om de vierde periode te spelen. En dat was ook de zien aan het spel. Na 3 minuten spelen vluchtten we snel in een time-out. Allereerst om onze rust te pakken, maar ook om nog eens te benadrukken dat die pressbreaker veel beter moest. We weten dat we het ook veel beter kunnen dus dan is het jammer als het er niet uit komt. Na de time-out was daar gelukkig Leonie R. die ons opvrolijkte met een blockshot (dat heet een ‘’Julia Dijkman-momentje’’). Om het feest helemaal compleet te maken deed ze dit later nog eens. Heerlijk!! Lieke bleef maar doorgaan en had geen rust nodig. Nog steeds heeft ze moeite om haar eigen vrije worpen op te nemen, want in een time-out in de 7de minuut geloofde ze weer niet dat één van haar vrije worpen erin zat. Gelukkig waren de tafelaars wel bij de les, want als je Lieke laat tafelen weet je dat er wat mis gaat (verdere informatie overbodig, maar iedereen die bij de wedstrijd Dames 1- Binnenland was snapt het). Zo zou ze nu een score zijn vergeten. Een doelstelling die we maakten was dat de Shooters echt de 100 niet mochten halen. We hebben daar nog wel voor gevochten (met name met woorden) en hebben dit half gehaald (ook hier weer verdere informatie overbodig). Eindstand: 100 of 98 – 32.
Snel douchen en omkleden om Dames 1 te zien schitteren. En natuurlijk om vol te knallen bij het PEP feest.
Scores
Leonie R. 6 punten, Esther M. 4 punten, Lieke 5 punten (en een koortslip), Leonie B. 6 punten, Esther B. 9 punten, Rianne 0 en Petra 2 puntjes
Vrije worpen: twee uit tien (klinkt iets minder erg dan 2/10)
Zaterdag 12 november moeten we om 20:00 spelen in Cleijn Duin tegen de mensen uit Amersfoort. BE THERE!! We hebben jullie nodig. Eerst gaan we woensdag bikkelen tegen MU18-2. Een oefenderby mensen!
