Even vooraf… Excuses voor het zoooo laat publiceren van dit verslag. Uw verslaggeefster had tijd nodig om moed te verzamelen om te beginnen, dus vandaar… Slecht excuus, maar je moet toch wat zeggen, hè ;).

Vrijdagavond 9 maart moest het dreamteam op pad. Het was even uitvogelen waarheen precies, maar uiteindelijk werd het dan toch Hardinxveld- Giessendam (of was het toch Dordrecht?). Één ding was zeker: we hadden het busje! Het zou dus sowieso gezellig worden.
Julia was de gelukkige om mee te gaan naar Hardinxveld- Giessendam (denk maar niet dat ik het nog vaker ga schrijven) city, maar omdat ze niet alleen de leiding wilde hebben over 9 gillende keukenmeiden, ging Kelli (Valentine) ook mee. Ik hou van die achternaam! Zo werd het ook nog een leerzame avond (English skills). Vanaf nu kunnen we dus spreken over la en the coach. Origineel!!
Maarja we kunnen natuurlijk niet allemaal in het busje (wat een hit!). De coaches zouden hoe dan ook in de auto worden geduwd, maar daar moest nog iemand bij. Esther B. wilde niet bij haar ouders in de auto en Leonie B. had zich vrijwillig aangeboden om in de auto te zitten. Gezien het feit dat zij de enige was die wilde (de rest durfde niet, schijters), was de keuze snel gemaakt.
Tja 8 meiden in een busje (arme DJ B.)… moet ik dan nog uitleggen hoe dat gaat? Laat ik het zo zeggen: de wedstrijd was het laatste waar we aandachten tot groot ongenoegen van de coaches. En niets is leuker dan je coaches pesten. Dus we hebben ongeveer 25x gebeld tijdens de heenreis, maar ze hebben ons keer op keer genegeerd. Gelukkig namen ze wel op toen we met het hele busje een tekening van ‘’Draw something’’ niet snapten. Niemand in het busje wist wat ‘boogschutter’ in het Engels was. Met de gedachte ‘’Dat weet Juul wel en anders heeft ze Kelli als hulplijn.’’ Werd er dan ook druk gebeld. Tot onze verbazing wisten ook zij dit niet. Uiteindelijk bleek de tekening een ‘crossbow’ te zijn, maar dat waren we na 5 minuten alweer vergeten. Held van dit spelletje: Manon. Want wat was spuit in het Engels?? Iedereen was druk aan het denken, gelukkig kwam Manon met de geniale opmerking: ‘’Is het niet gewoon doctor?’’ Ohja!!
En dan nu het moment waar we in het busje erg hard om moesten lachen. In de auto zaten namelijk twee mensen die nogal snel in de stress schieten genaamd: Leonie B. en Julia. En ja… toen stonden we opeens stil op de snelweg. In het busje wilde dan ook iedereen graag de gezichten van deze twee mensen zien. Om ze extra te laten zweten, gingen we ze ook nog even bellen. Lief zijn we hè?! Het bleek een brug te zijn die open stond, maar dat stelde beide dames niet gerust. Uiteindelijk kwam het dan toch nog goed en kwamen we op tijd aan in het dorp met die lange naam.

Rowic is een goed team, waar we de vorige keer met 11 punten van hebben verloren, geheel terecht overigens. Hoe leuk zou het zijn als we nu zouden winnen. U18-2 heeft wel van Rowic gewonnen en Ada had verteld dat dit kwam door het goede rebounden van die meiden. Dus de boodschap was duidelijk… rebounden is alleen niet echt ons ding…
De zaal binnengelopen was te zien hoe bezorgt Julia en Kelli naar de ballen keken. Kelli heeft ongeveer 10 minuten verbijsterd met de bal in haar handen gestaan. Deze heerlijke basketballen waren namelijk van plastic. Bij de Intertoys kun je denk nog betere ballen halen. Er zat niets anders op dan het te accepteren en goed te wennen. Na het spectaculaire ingelopen was het tijd voor de preek.
Er is een hoop gezegd, maar ik heb niets onthouden. Snel over naar de starters: Esther B., Esther M., Lieke, Rianne en Petra. Rianne kreeg tijdens onze tweede aanval al de mogelijkheid om inside te gaan en haar bal af te maken. Ze benutte deze kans dan ook. Hierdoor stond het netjes 2-2, maarja we hadden pas 1 minuut gespeeld. Voor de rest kan ik heel kort zijn over deze periode… We speelden dra-ma-tisch. Het was niet om aan te zien. Rowic zat tussen alle passes en alle schoten werden geblokt. Aan de andere kant lieten we Rowic lekker inside komen en een lay-up lopen. Na 5 minuten hadden we al een stuk of 4 fastbreaks om onze oren gekregen. Time-out!! Dit kon zo niet langer. We moesten echt beter gaan spelen en vooral samen. Het hielp helaas niet, want Rowic liep uit naar een stand van 20-6.
Jemig… 14 punten achterstand na 10 minuten dat is natuurlijk niet best. Charlotte liet zich gelukkig niet kennen en ging hard inside met als resultaat 2 punten. We hadden geluk dat dit bij haar lukte, want voor de rest wilde de bal er maar niet in. Na een minuut of 3 begon het wel beetje bij beetje beter te lopen. We dachten meer na bij wat we deden. In de verdediging lieten we te makkelijk ons vrouwtje lopen. Af en toe hebben we zo onze beperkingen. Manon had hier gelukkig helemaal geen last van en ook Esther B. liet zien waar ze goed in was. Samen waren ze goed voor 9 van de 13 punten. Leonie R. kreeg een fout mee en mocht plaats nemen achter de vrije worplijn. Beide ballen gingen keurig volgens het boekje door het netje. Wat zorgde voor een paar verbaasde blikken vanaf de bank (sorry Leodoor…). Later bleek dat het bord iets te ver naar voren stond. Leodoor had dit natuurlijk opgemerkt tijdens het warmlopen, waardoor haar ballen erin gingen (nou ik vind dat ik er toch nog een positieve draai aan geef, Leodoor).2 minuten voor het rustsignaal namen Dijkman en Valentine een time-out om de zoneverdediging op te zetten. Heel braaf luisterden we en stonden we dan ook goed op onze plek. Nadat Rowic hun aanval had gespeeld nam hun coach een time-out. Lekker opvallend natuurlijk, dus wij stapten weer over op onze men to men verdediging. Het was dan ook heel komisch om te horen hoe de coach van Rowic de meiden toeschreeuwde wat ze moesten doen tegen onze zone (die er dus niet meer was). Ruststand: 36-19

Naar de stand zouden we niet meer kijken. Het zijn maar cijfertjes…

De tweede helft zouden we wel even laten zien dat we echt wel kunnen basketballen. La en the coach gaven nog wat aanwijzingen en we konden gaan knallen. We zouden nu wel echt in de zone gaan verdedigen om te kijken of dit beter ging en dit was ook zo. Natuurlijk kwam Rowic er soms nog irritant doorheen, maar de schade bleef beperkt. Esther M. begon pas echt op stoom te raken. Je knipperde even met je ogen en mevrouw stond weer achter de vrije worplijn. Lekker bezig, Esmee!! In de zesde minuut gebeurde het hoogtepunt van de wedstrijd. Esmee (M.) mocht weer twee vrije worpen nemen en beide gingen er keurig in. De laatste werd echter afgekeurd, omdat wie anders dan Leonie B. een voetfout maakte op de driepunterlijn. Het punt werd dus niet geteld aldus de scheidsrechter. Julia zat helemaal niet op te letten, maar toen wij haar erop attendeerden, liep ze woest naar de tafel toe. De scheidsrechters werden erbij gehaald, want mevrouw was het hier helemaaaaal niet mee eens. Kelli bleef rustig op de bank zitten en begon te filosoferen over een tweelingzus die ergens op de wereld rondloopt. Ze vroeg of dit raar was aangezien dit niet kan… euhhhh jaa!!! Maargoed Julia stond ondertussen al een minuut of 5 een discussie te voeren. Uiteindelijk kreeg mevrouw toch haar gelijk al waren haar vrienden van de tafel het nog steeds niet met haar eens. Maar zoals la coach dat zo mooi kan zeggen: ‘’Wie speelt hier nou Eredivisie?!’’. Nadat dit was gebeurd kwam er een time-out. Geen idee meer wat er is gezegd, maar we moesten lol gaan maken!! Gewoon lekker ballen en lachen. Nou dat hoef je geen twee keer te zeggen. Vanaf toen hadden we het best gezellig met elkaar ondanks de achterstand. Tevens hebben we deze periode gewonnen met 12-14. Zou het dan toch daaraan liggen… Stand: 48-33.
De overwinning zat er niet meer in, dat wisten wij ook wel. Dus moesten we het er maar het beste van maken. De focus was bij sommigen verdwenen (ik voel me totaal niet aangesproken), maar ja… dat zijn we van sommigen wel gewend, hè Leodoor?! Lieke is iemand die wel altijd gefocust blijft en altijd tot het uiterste wil gaan. Een eigenschap die goed van pas kan komen. Mevrouw gaf niet op en pakte haar punten. Voor de rest valt er weinig te melden… Laat ik het zo zeggen… Kelli viel in slaap. Zo goed was ons spel. Eindstand: 62-45.

Een nederlaag was te verwachten, maar toch hebben we er nog wat van kunnen maken ondanks een gruwelijke slechte start.
De terugreis was weer een legendarische. DJ B. had weer enige moeite met het achteruit rijden van het busje tot grote hilariteit van la coach. En eenmaal in Leiden aangekomen moesten de twee diva’s (Char en Juul) weer worden afgezet. We waren net op tijd bij transferium aangekomen waardoor ook zij op tijd naar hun bed konden gaan.
De volgende dag zijn we weer met een clubbie naar Dames 1 gaan kijken en het moet gezegd worden… wat was de dweilster goed he?!

Scores
Leonie R. 6 punten, Esther B. 11 punten, Lieke 2 punten, Manon 2 punten, Leonie B. 1 punt, Rianne 8 punten, Esther M. 10 punten, Charlotte 2 punten en Petra informatie voor het verslag.
Vrije worpen 9 uit 16 (new record!!)

Klik op het portret van Charlotte voor de foto’s van de wedstrijd.