Zaterdag 4 februari om een uurtje of half 10 ging de wekker bij velen van ons (bij sommigen pas om 11 uur), want om 12:00 moesten we spelen tegen Argon uit Mijdrecht. Veel te vroeg natuurlijk en in de kleedkamer waren we dan ook lekker rustig.
De woensdag daarvoor hadden we matig getraind dus het was afwachten met welke been we uit bed zouden stappen. Esther B. kon niet meespelen, maar gelukkig konden we beschikken over onze super bankers: Charlotte en Manon. Het voordeel van een vroege wedstrijd is dat Julia ons kan coachen dus dat maakt een hoop goed (slijm, slijm, slijm).
Deze week stond ook in het teken van: like a boss. Onze trendsetter Lieke de Jong is hiermee begonnen en we hebben het allemaal overgenomen, een echt teamdingetje dus. Zo’n teamdingetje is natuurlijk het ultieme teamgevoel :P, dus wij zetten deze trend voort.
Ander nieuws dat we deze week kregen was dat twee teams uit de competitie zijn gestapt. De uitslag van vorige week (dikke winst) telt dus helaas pindakaas niet mee. We baalden behoorlijk omdat dit de twee teams waren waar we van konden winnen, nu moesten we maar gaan hopen dat we een keer winst zouden pakken.

Mama Julia was ernstig vroeg in de zaal en zat op de bank van Mu10-2 te stralen toen wij binnen kwamen. We waren dan ook een beetje bang dat we haar kwijt waren aan deze meiden, maar gelukkig ze had ons toch gevonden. Voor onze wedstrijd was Ju14-2 aan het strijden tegen Leiden. Dit potje werd erg spannend en duurde ook nog eens erg lang. La coach greep dan ook haar kans om ons allemaal bij elkaar te roepen zodat ze even wat kon zeggen. Ze had alleen niet verwacht dat we echt zouden komen en wist dan ook niet meer wat ze eigenlijk wilde zeggen. Als ze het niet meer weet is het onderwerp ‘focus’ altijd goed. Streng sprak ze ons toe dat we ons moesten gaan focussen op de wedstrijd en geen grappen meer mochten maken (dat zei ze tegen de verkeerden :P). Na een wedstrijdje van Dames 1 weten we opeens hoe ze op dat focussen komt, want dat is la coach door haar moeder met de paplepel ingegoten. Raar cultuurtje daar in het oosten (grapje).

Naast ons speelden Ju12-1 en Mu10-1 dan weten jullie ook meteen hoeveel lawaai er werd gemaakt aan beide kanten (veel dus). Wij moesten als grote zussen zijnde ernaast spelen. Ook dit keer stond deze wedstrijd onder leiding van onze vaste scheidsrechters: T. Nijgh en T. van Rijn.
Startende vijf: Leonie R., Esther, Rianne, Lieke en Petra. Argon is een team waar we al twee keer eerder tegen hebben gespeeld en beide keren van hebben verloren. We weten dat het een team is waar we aan gewaagd zijn en dus moesten gaan bikkelen. Het is een team met veel lengte en daar hebben wij vaak moeite mee (lees: uitboxen), maar dit keer zouden we wel even gaan knallen. Onze bijna volwassen Leonie R. mocht als eerste plaats nemen achter de vrije worpenlijn. En zoals we van haar gewend zijn schoot ze beide ballen door het netje. We begonnen dan ook met een voorsprong van 2-0. Helaas was Argon ook uitgeslapen en konden de voorsprong van ons overnemen. De vrije worpen van Leonie R. waren de enige hoogtepunten deze periode, want voor de rest was ons spel behoorlijk slecht. Met name in de verdediging lieten we heel wat steekjes valles. Argon kon veel te makkelijk schieten. De ene na de andere bal vloog om onze oren en wij hadden hier geen antwoord op. Ook een time-out van la coach hielp niet en de achterstand werd steeds groter. We maakten domme foutjes zoals lopen en second dribble, die zo onnodig waren. Stand: 4-11.
Veel koppies gingen al hangen bij ons. Zeven punten achterstand na 10 minuten voorspelden natuurlijk niet veel goeds. Je zou denken dat we hier wel van zouden leren, maar helaas… Ook het begin van de tweede periode was diep triest. Het gebeurde te vaak dat er iemand zomaar ineens helemaal vrij onder het bord de bal kon afmaken. In de aanval konden we alleen maar punten pakken uit de vrije worpen van Lieke en Manon. Julia nam dan ook een time-out in de vijfde minuut, want dit kon zo niet langer. De stand was inmiddels 6-19 en de sfeer werd alsmaar slechter. 13 punten achterstand… pff… In de time-out werd ons streng toegesproken dat we HARD naar onze man moesten toestappen en in de aanval gewoon ons ‘ding’ moesten gaan doen als we er met z’n allen voor zouden gaan vechten, moest het goed komen. Deze woorden van la coach kwamen goed binnen en met vertrouwen liepen we weer het veld in. Slechter dan dit kon niet, dus we moesten nu echt gaan knallen. Rianne begreep wat er moest gebeuren en gooide gelijk een bal door het netje. Dit willen we graag zien! Tevens waren we overgestapt op een andere vorm van verdedigen. Ik geloof dat ik niet meer hoef uit te leggen welke vorm. Dit pakte ernstig goed uit, want Argon kon niet meer scoren. Manon begon ook nog eens op stoom te raken en gooide de ene na de andere bal erin. Alle ballen op Manon!! Ze was zooooo goed bezig. Alle vrije worpen knalde ze erin en ze ging als enige ook hard inside met als resultaat 4 rake vrije worpen. Heerlijk! We kwamen terug! 😀 Ruststand: 24-26.

Met een goed gevoel gingen we dan ook op de bank zitten. Dit hadden we toch even mooi geflikt. We wisten dat we er nog niet waren, maar het begin was er. We begonnen zelfs een beetje in onszelf te gaan geloven en dit moest een goed teken zijn. La coach was tevreden, maar zag ook goed wat beter kon. Nog een keer werd duidelijk uitgelegd wat iedereen moest doen in de verdediging en dan moest het goed komen.

Na de rust was het onze beurt om te bikkelen. Lieke gooide meteen haar bal erin en hield scherp in de gaten dat niemand zomaar naar het bord kon gaan van Argon. Ook Leonie B. was vol aan het knallen. Het zal de vaste supporters vast al zijn opgevallen dat mevrouw steeds met een ander rugnummer speelt, maar dit doet ze alleen maar om de wastas te ontlopen (zo zijn ze niet allemaal in de familie :P). Het enige waar mevrouw de coach zich wel zorgen maakte waren de fouten. De meeste van deze fouten waren nogal dom en daar kon ze zich behoorlijk kwaad om maken. We hadden zo nu en dan mazzel dat de vrije worpen niet werden benut, maar dat was dan ook het enige voordeel. Charlotte hoorde het aan en liep maar gelijk een vrije lay-up om la coach tevreden te stellen. Opeens hoorde je iemand zeggen: ‘’Hee, we staan voor!’’ en dat klopte. Nu hoefden moesten we dit door gaan zetten en volhouden. We speelden echt goed en vooral als team!! Er werd gezocht naar de vrije man en geen rare acties gemaakt. Als we dit nou vanaf minuut 1 hadden gedaan, hadden we onszelf een hoop stress kunnen besparen. Met een grote glimlach liepen we terug naar de bank, want het stond inmiddels 35-34 aan het einde van periode 3. Tot groot ongenoegen van la coach werden er een paar grappen onderling gemaakt. Waar was de focus? Geen zorgen, die was er heus wel… denk ik…
We hadden nog wel moeite met de centers van Argon die onder het bord te makkelijk hun rebound konden pakken. Het maakte la coach niet uit hoe je dat tegenhield, als het maar gebeurde. Dat wilden we best voor haar gaan doen. Manon had het helemaal gehad met die spanning en gooide het gas nog verder open. Alle rebounds had ze te pakken en alle ballen gooide ze ook nog eens door het netje. We liepen uit naar een voorsprong van 10 punten. In de verdediging hadden we goed grip op het spel van Argon en konden we een hoop ballen tegenhouden. Esther (met alweer een perfect ingetapete enkel :P) rende zich letterlijk het heen en weer om ervoor te zorgen dat niemand inside ging in de verdediging. We hadden grip op de wedstrijd en moesten dit nu alleen nog maar uitspelen. Het belangrijkste was dat we als team speelden. Vanaf de bank werd er zo goed mogelijk geholpen en ook inside hielpen we elkaar waar nodig was. Na 40 minuten was het duidelijk: het was gelukt!! 😀 We waren van die vreselijke 0 af en hadden gewonnen met: 48-41.
We hebben tegen een achterstand van 13 aangekeken en gewonnen met 7, hihi:D Met beest van de dag: Manon Dubbelaar!!
Reactie van de coach: De meiden hebben hard gewerkt en zijn ontzettend goed terug gekomen in de wedstrijd. En dit deden ze echt als team. Ze pakten de aanwijzingen goed op en hebben mij een heel trotse en blije coach gemaakt. Ik hoop dat we dit kunnen vasthouden!
Nog even een aanvulling op het verslag; onze geweldige verslaggeefster noemt vaak iedereen in het verslag, behalve zichzelf. Dus nu even een inhaalslag; Petra stond te bikkelen zoals we dat van haar gewend zijn. Ze blokten schoten, was een soort muur in de defence waar de tegenstander niet doorheen kwam en schoot veel van haar schoten raak.. Top! Dan weten jullie dat ook even 😉

Scores
Leonie R., 9 punten, Esther 0, Rianne 2 punten, Manon 19 punten, Charlotte 6 punten, Leonie B. 0, Lieke 4 punten en Petra 8 punten.
Vrije worpen 12 uit 22

Volgende week zijn we een weekje vrij, dus tja… dat wordt zoeken naar een invulling van de zaterdag.