Na een maand hadden wij eindelijk weer een wedstrijd (zaterdag 16 maart). Van die wedstrijd is geen verslag geschreven, maar deze keer zullen we u weer bijkletsen over het wel en wee van het dreamteam.
Het was een vrij saai maandje waarin helemaal niets is gebeurd! We hebben alleen maar getraind en verder niks. Ook best lekker hoor zo af en toe. Stiekem keken we allemaal weer uit naar een wedstrijd, want dan konden weer laten zien waar wij voor staan (goed, sportief en hard basketbal, denk ik en maak ik er maar van).
Op de trainingen hebben we ons gericht op de spelletjes en onze verdediging. Zo af en toe was onze coach best streng voor ons, maar dat was soms ook wel nodig.

Vrijdag 22 maart stond de uitwedstrijd tegen Flax Field Fighters (Hendrik-Ido-Ambacht) op het programma. De voorgeschiedenis is de moeite waard om er een boek over te schrijven, want in de loop der jaren hebben wij hier een naam opgebouwd en zij ook bij ons. We moesten scherp zijn deze vrijdag en alles geven. Verliezen was geen optie!
Voordat we op pad konden was er een strijd met de rijbeurten. Alleen Manon kon een auto regelen, maar dan nog kwamen wij één auto te kort. Daarom werd onze laatste hulplijn ingeschakeld (Julia). Gelukkig heeft ze een hele lieve schoonpapa die zijn auto af wilde staan en zo konden we (gelukkig?) toch op pad!
Uw verslaggeefster zat in de beruchte auto met haar coach achter het stuur. Ik wil niet in details treden, maar het was een bijzondere rit. Één tipje van de sluier: wij vrouwen raken inderdaad overal de weg kwijt en ook met TomTom. Maar dat kwam niet door de bestuurster hoor, want er zat een hele zenuwachtige speelster voorin die Nick en Simon aanzette. Daar wordt iedereen natuurlijk door afgeleid en dan kan het inderdaad zo zijn dat je in één beweging de snel af en de snelweg weer op gaat.
Na een klein uurtje belandde we toch bij de juiste sporthal. Esther zou niet meedoen, dus acht man sterk dook de kleedkamer in. Onze coach vond dat we moesten opschieten dus dat hebben we dan ook een soort van gedaan. Toen we naar buiten traden was onze coach, net als vorige week, druk aan het kletsen met de broer van haar eigen coach. Het liefst zou Juul met ons meedoen, maar aangezien hij wist dat zij in de Eredivisie had gespeeld…

Startende vijf: Leonie R., Gerlinde, Manon, Rianne en Liza. We stonden in de zone en moesten op deze manier alle ballen tegenhouden. We waren gefocust en wilden echt heel graag winnen! Het verschil tussen FFF u22 en Grasshoppers u22 is heel duidelijk. U22 (regiocompetitie) is een belangrijk team bij FFF, terwijl bij ons (Grasshoppers) de ogen gericht zijn op de Eredivisie teams (wat wij heus niet zo heel erg vinden hoor, want daar doen wij zelf ook aan mee) . FFF traint meerdere keren in de week en wij maar één keer en dan ook nog eens op een vrijdag. Dat is geen ramp, maar het verschil is gewoon duidelijk te zien. FFF was scherp en pakte de eerste punten. Daarna duurde het even voordat wij het netje konden vinden, maar de verdediging stond er. Liza zocht elk gaatje op om naar het bord te gaan en Leonie R. gooide haar vrije worpen erin. Zo kon FFF niet erg uitlopen en ging het bij ons steeds meer lopen. De mannelijke scheidsrechter was erg goed. Hij zorgde ervoor dat het een leuke wedstrijd werd. Hij floot consequent en goed en je kon er ook nog eens gezellig mee kletsen. Vraag dat maar aan Leonie B.. Stand: 19-11
We hadden het nog lang niet opgegeven en kwamen binnen twee minuten terug tot twee punten. Lieke liet van zich horen en bemoeide zich met de score. In de verdediging was daar Rianne die alle passes uit de lucht vogelde en er vervolgens mee vandoor ging. FFF liep weer ietsjes uit, maar wij gaven echt niet op. We speelden echt niet slecht, maar sommige dingen liepen gewoon niet. Mevrouw de coach gaf aan dat we vooral ‘swing’ moesten blijven spelen, omdat het insnijden goed en makkelijk ging, dat deden we dan ook maar gewoon. We moesten wel sneller terugsprinten en omschakelen, omdat FFF te veel breaks kon lopen. Ruststand: 31-22

In de rust deden we ons eigen ding: kletsen, flesjes vullen, kletsen met de coach, kletsen, bal pakken, kletsen, één lay-up lopen en weer kletsen omdat de rust weer voorbij was.

We hadden nog geen foutenlast, dus de startende vijf mocht weer beginnen. En we gaven niet op! We vochten voor elke bal en weer kwamen we terug. Gerlinde opende de score en toen Manon een score en een driepunter door het netje knalden, was de achterstand nog maar twee punten. FFF was nog niet tot scoren gekomen, dus ook de verdediging stond als een huis. Het was weer een echte wedstrijd en Julia kon lekker doorwisselen. We moesten wel veiligere passes gaan geven om onnodig balverlies te voorkomen. Vorige week hadden we een scout op de bank zitten (Markieeee!) en de turfstreepjes bij de kolom ‘balverlies’ waren erg aanwezig. Ook deze wedstrijd ging dat nog niet echt lekker, maar dat fixen bij komende trainingen wel. Stand: 48-40
En geloof het of niet, we gaven nog steeds niet op. Wel was de koek aardig op, dus we kwamen niet echt meer terug in de wedstrijd. Het liep opeens allemaal een stuk minder en FFF liep uit. Uitgerekend Lieke was het die voor het eerst vijf fouten te pakken had. Dan krijg je als wisselspeelster de ondankbare taak om de laatste minuut uit te spelen. Bedankt Liek! Eindstand: 72-56

Scores
Leonie R. 10 punten, Rianne 2 punten, Liza 19 punten, Gerlinde 2 punten, Leonie B. 0, Lieke 4 punten, Manon 13 punten en Petra 7 punten

Uiteindelijk vertrokken we vrij tevreden weer terug naar Katwijk. We hadden best een leuke wedstrijd gespeeld en natuurlijk hadden we liever gezien dat de stand in het voordeel van ons sprak, maar toch… De terugreis verliep rustig zonder al te veel gekletst en nieuwtjes.
Ohja, zaterdag 23 maart hebben we ook calorieën verbrand maar deze wedstrijd verdient geen verslag.