Onder het genot van een heerlijke mok gevuld met koffie werd besloten het verslag van afgelopen zaterdag te schrijven. Waar de geurige aroma slierten door de kamer circuleerden klonk het getik van het toetsenbord. Inspiratie werd gezocht en uiteraard gevonden, ondertussen vlogen de noten uit de speakers van de koptelefoon. Een geblesseerde speler die fungeert als part-time schrijver moet zich er toch even voor zetten om een wedstrijd te beschrijven waarin hijzelf niet mee kon doen. Zijn momenten, zijn momenten van juichen en klappen als het spel zich als een meesterwerk ontvouwt… maar ook nagelbijtend als het minder gaat, daarbij denkend dat je toch is dat geelzwarte spartanen tenue van onze sponsor aan moet trekken. Voordat het daadwerkelijke verslag van de wedstrijd van Heren 1 beschreven word moet er eerst iets recht gezet worden.
De column “U vraagt wij draaien” in de Rebound is afgelopen keer geschreven door Marcus Potters. Onderaan de al dan niet geniale column stond de naam Sebastiaan Kuijt vermeld. Qua inhoud was de column vrij accuraat, wat eigenlijk vrij griezelig is. Ambtenaar Potters schijnt bijzonder veel informatie over dhr. Kuijt te weten. Hoe hij hieraan gekomen is en wat zijn motivaties zijn, is tot op heden onbekend. Geruchten gaan de ronde dat hij misbruik maakt van het ambtelijk apparaat. Nu deze non fictieve informatie de wereld in is geholpen wordt het daadwerkelijke wedstrijdverslag vervolgt…
De voorbereiding verliep niet zoals gepland, er is eigenlijk nog geen één perfecte voorbereiding geweest. Met de verschillende persoonlijkheden in dit ongeslagen team zal dat waarschijnlijk ook nooit gaan gebeuren. Onze eigen polska was deze keer wat laat, maar had dus ook de tas met shirts bij zich. Waar iedereen geduldig in zijn onderbroek wachtte, besloot Benny hem maar te bellen. Polska beantwoordde met “5 minutes, 5 minutes…#tuuttuuttuut#!” Veteraan van Delft was er ondertussen achter gekomen dat zijn basketballschoenen zich nog in Noordwijkerhout bevonden, binnen het team werd al getwijfeld aan zijn mentale gesteldheid… Wat wil je als hij nog met blote voeten en slippers in de winter rondloopt…? Nadat Baros al geruime tijd aan het warmlopen was, werd dus eindelijk de eerste Heren 1 speler in Cleijn Duin gesignaleerd. De hal stroomde vol met publiek en werd al vermaakt met dunks van onder andere Jaco, Arie en Martin Kales.
Nadat coach Arie Klok het team had toegesproken werd er begonnen. De eerste periode van deze wedstrijd is de beste periode tot nu toe. De verdediging stond als een huis en de aanval verliep zo vloeiend dat één speler van Baros aan de bank vroeg: “Gaan jullie nog een keer missen?” Rick Freke was daar de voornaamste oorzaak van. Vier schoten werden er van beyond the arc ingeschoten door hem. Het publiek begon Eindhovense vormen aan te nemen en begon om “10,10,10..” te roepen. Zijn totaal kwam uiteindelijk op zeven. Polska nam het advies van zijn teamgenoten ook eindelijk over. Zijn twijfel om te schieten was verdwenen, wat resulteerde in een haarfijne driepunter. De volgende periode werd er wat chaotisch gespeeld in de aanval, maar via de verdediging werd de schade beperkt tot een tussenstand van 49-26.
De derde periode werd al snel weer aangevangen. Beide teams speelden wat onwennig, hierdoor bleef het verschil gelijk. Jaco van Rhijn brak met deze trend en zorgde via een aantal inside scores voor een groter verschil. Mark van Delft vergat naast zijn schoenen ook nog eens de tijd en besloot met nog tien seconden te spelen alvast de buzzerbeater voor zijn rekening te nemen. Koelbloedig en volledig overtuigd van zijn actie schoot hij deze dan ook raak, om zich daarna verbaasd af te vragen waarom het spel nog door ging…
Baros kon in de vierde periode niet meer dichterbij komen, waarna Grasshoppers plichtmatig de wedstrijd uitspeelde, rookie Aartman was de laatste die voor Grasshoppers het potlood op het sheet liet schrijven. Dit zorgde voor een eindstand van 84-66.
Op één persoon na was het hele team tevreden met het resultaat. Deze persoon zat met verdrietige puppy ogen in de kleedkamer naar zijn schoenen te staren. In zijn gedachten spookten woorden als “Waarom?” en “Hoe?” rond. Opbeurende woorden van zijn teamgenoten schenen niet te werken. Hoe kon hij nou maar 1 steal en 1 rebound pakken, om over scores en turnovers maar niet te beginnen. Met een gebogen rug begaf hij zich naar de kantine, om daar de keiharde opinie van de kenners aan te horen. Een biertje werd hem aangeboden… “Komt de avond dan toch nog goed?” vroeg hij zichzelf af, maar nee al snel werd hij alweer herinnerd aan zijn teleurstellende optreden. Zijn maag begon signalen van leegte te vertonen. Na een blik op zijn horloge zag hij dat het te laat was om nog iets bij de bar te bestellen. Na een korte gedachtepauze vond hij de oplossing, bij de naastgelegen bar van de wijkvereniging kan men nog eten bestellen. Niet wetend dat dit hem tot een levensbepalende keuze zou leiden zette hij zijn eerste stap. Bij binnenkomst begonnen zijn ogen te glinsteren.. “Linedancen, dat kan ik wel… maar mijn teamgenoten dan?” De jongen die dit afgelopen zaterdag ervaarde was Marcus Potters…
