De weg naar succes is nooit een rechte lijn postte één van mijn facebook vrienden een paar weken voor de finale van de mu20 competitie. Dat kon ik allen maar beamen. Zelden had ik voor mijn gevoel zo’n moeizaam seizoen gedraaid maar de prestaties onderstreepten mijn vermoedens niet. Het jonge team bleef maar winnen of ze nu wel of geen steun kregen van hun eredivisie teamgenoten, het leek ze weinig uit te maken. Ze gingen gewoon een potje basketballen en hoe lelijk het er ook uitzag, op het einde hadden we meestal gewonnen. Tactisch trainen deden we niet of nauwelijks en de coaching spitste zich eigenlijk alleen maar toe op mentale aspecten. Dat is zwaar en confronterend en er vloeide ook wel eens een traantje maar toch konden we steeds weer ons gemeenschappelijk doel vinden. Gewoon persoonlijk verbeteren. Kijken of we ons bij de bovenste helft konden spelen. We halen zelfs de bekerfinale. Dat er een paar dagen daarvoor een speelster de ploeg in de steek laat deerde het team geenszins. Quiters never win, winners never quit! We hadden onze focus op de bekerfinale, een slechte wedstrijd maar wel pakken die titel! Slecht gespeeld, maar wat een halve finale hadden de meiden laten zien tegen het favoriete Bemmel om nog maar niet te spreken van de bizar goede kwartfinale tegen Den Helder, toen Ilse helemaal los was gegaan. Ilse die er nu niet bij was. Vlak voor de bekerfinale bleek dat ze voor lange tijd eruit zou liggen door een vervelende ernstige darmziekte.
De halve finale van de playoffs waren tegen Binnenland en vooral thuis hadden we enorm huis gehouden. Gelukkig maar, want uit speelden we weer een dramatische pot waarvan ik eerlijk gezegd niet meer weet of we hem nipt wonnen of verloren. Anyway, we stonden in de finale! Nu maar hopen dat we tegen Den Helder moesten. Deze ploeg lag ons beter dan Amsterdam. In de competitie hadden we al een keer, dus net als voor de beker, gewonnen en één keer hadden we verloren in de verlenging, na een bizarre technische fout in de laatste minuut van de verlenging. Ton en ik stonden namelijk tegelijk en dat mag niet. Technische fout. Bizar omdat je op de video kon zien dat dit aan de andere kant vele malen vaker gebeurde. Niet dat ik vind dat je daarvoor moet fluiten maar wat bezielt zo’n kerel?
Problemen met de arbitrage nu ook direct voor de game. Door een misverstand, onze eigen fout, kon de licentie van Mia niet direct getoond worden maar die was onderweg. Ze mocht evengoed niet starten voordat de kaart er was. Waarom niet? Dit is echt niet de eerste keer dat zoiets gebeurt. Als na afloop de kaart niet boven tafel is gekomen kan je de wedstrijd altijd nog verliezen wegens deelname van een ongerechtigde speler. Een fikse domper voor de u14 guard die drie klassen boven haar leeftijdsniveau al een seizoen lang prima wedstrijden laat zien. Commitment. Puur en sociaal basketbaldier.
Het komt de hele wedstrijd niet meer goed met de arbitrage. Dieptepunt is dat we een technische fout krijgen voor het aanmoedigen van Saskia. Goeie actie Sas, jammer maar gewoon doorgaan. Applaus van de coach. De dienaar van de wet, die overigens net zogoed alleen had kunnen komen, wist blijkbaar dat hij eerder had moeten fluiten voor een fout ,want hoe onzeker ben je als je dan denkt dat je uitgeklapt wordt, terwijl er helemaal geen opmerking of iets jouw kant opgaat.
Saskia speelt een magistrale wedstrijd. Na een mislukte u18 finale waar ze op een andere planeet leek te spelen, was ze nu een doorslaggevende factor van rust, defense en rebound. Ze speelde welhaast een foutloze game. Dat dit niet betekent dat je dan 20 punten moet scoren heeft ze prima begrepen. Saskia moet dienend spelen, dan is ze op haar best en dat deed ze.
Ook haar tweelingzus Marjolein, kwam de ploeg helpen toen de nood het hoogst was. Lisa raakte geblesseerd en kon niet spelen. Gezien het enorme lengte overwicht hadden we haar uitschuifarmen nodig. Pure klasse dus van deze Noordwijkse topper dat ze zonder klagen en vrijwel zonder training ging spelen op een positie waar ze liever niet speelt. De andere inside positie werd gevuld door Marieke die het rebound overwicht compleet maakte. Want rebounds waren hard nodig. We schoten zeker in de eerste helft geen deuk in een pakje boter. Drama. Mariekje speelde behoorlijk relaxed en had eigenlijk geen wegstuiteraars waardoor ze op een positief balbezit uit kond komen. Paar lekkere scores erbij en ze speelde een goede game!
Gelukkig hebben we nog Melissa rondlopen. Melissa speelt altijd op haar best in finales op momenten dat het echt moet. Met een enge precisie laat ze op trainingen regelmatig zien hoe onwerkelijk goed ze kan schieten maar in wedstrijden weet ze dat vaak te verhullen tot het moment dat je denkt dat je verliezen gaat. Dan gooit ze ineens weer een paar bommen.Nu gaf ze ons weer hoop vlak voor rust bij een achterstand van 11 punten stond ze op. Twee drietjes en dreiging voor meer gaf ruimte inside. Met rust is het verschil nog maar 4 en zitten we in de game.
Na rust doet Fleur het weer als vanouds na een zwakke eerste helft.. De rookie van het jaar in de dames eredivisie zou het hele seizoen meedoen. Het mocht ineenss niet en een lange weg van vervelende gesprekken was het gevolg. Gelukkig hield ze voet bij stuk. Ze wilde perse ook bij ons meetrainen en beter worden. Toen ze aan het einde van de competitie eindelijk ”vrij” werd gegeven vlogen haar efficiency rates in de dames eredivisie als een raket omhoog, met de fantastische persoonlijke prijs als bekroning. Harde woorden waren er gevallen in de eerste helft maar juist daarin is ze gegroeid. De kop gaat niet meer omlaag maar alles staat op winnen. Tien van de dertien punten scoort de topscorer in de tweede helft totadat ze tegen haar 5e fout aanloopt op een moment dat we van tien naar drie achter terug zijn gekomen met nog drie minuten te gaan. Wie moet overnemen als binnen een minuut ook Saskia op de bank zit?
De wissel is duidelijk. Kinou zit nog op de bank. Net als Saskia speelt de forward van dames 1 mee om een positieve draai aan het seizoen te geven. Maar het gaat niet altijd van een leien dakje. De laatste training is bikkelhard, confronterend en persoonlijk, maar juist dan laat Kinou zien waar ze gegroeid is ten opzichte van twee jaar terug. Nu even geen discussie maar uitvogelen hoe we alles kunnen fiksen om een goede finale te spelen. Hoe kan je groeien als persoon! Klasse! Ook Kinou moet dienend spelen en hard werken om het fysiekere Den Helder weerstand te bieden. Ze doet het fantastisch en speelt eigenlijk haar meest ontspannen wedstrijd van het seizoen.
Daar krijgen we onze punten natuurlijk niet mee terug. De druk die we in de verdediging opvoeren wordt onmetelijk hoog. Je hoort Den Helder kraken. Hun pressbreker bezwijkt een paar keer en we krijgen wat makkelijke scores. Aan de kant steunen Sanne en Rosalie hun ploeg alsof ze gek geworden zijn! Ze spelen niet veel, misschien is het voor hun net iets te vroeg, maar metname Rosalie laat de laatste tijd zien dat ze wel degelijk genoeg lef heeft om op het hoogste niveau te spelen. Laat ze het zien dan zit ze in notime wer terug bij de nationale selecties.
Het creatieve gedeelte zal moeten komen van Noor en Eveline in de eindfase. Al het hele jaar zijn het de vaste krachten op de pointguard positie. Twee verschillende types nu noodgedwongen naast elkaar maar daardoor wel een enorme druk op de guards van Den Helder en ook een overdosis aan creatief spel. De guard verdelen de punten in de eindfase en met een vrije worp zet Noor ons op één punt voor. Het team heeft de druk zo hoog opgebouwd dat Den Helder bezwijkt. De mogelijk winnende bal raakt nauwelijks de ring. Ongeloof bij Ton en mijzelf We winnen de dubbel! In een ”tussenjaar” De ontlading is gigantisch! Publiek uitzinnig. Hoe mooi is dat? Dit was een hele zoete, bedankt allemaal!
Rick Driessen
