Dit jaar is mij weer de eer te beurt gevallen om samen met Ton Kallenberg de mu20 te trainen en te coachen. Een heel bijzondere missie, want we zijn met het jongste team ooit de strijd aangegaan. Dat hebben we natuurlijk niet voor niks gedaan. Ons u16 team van vorig jaar eindigde als 2e in de hoogste u18 competitie, de laatste ronde werd iedereen verslagen. Echt zinvol was het dan niet om de sterkere spelers, toevallig de jongere, daar nog een jaar te bivakkeren.

Verder heb ik dit jaar veel wedstrijden gezien op het wk u17 in Amsterdam, en ik ben daar tot de conclusie gekomen dat de wereldtop haalbaar is voor heel veel spelers in Nederland. Misschien is het niveau van de V.S nog iets te hoog gegrepen, maar Spanje is al haalbaar en de overige landen is gewoon van te winnen. Dan moet je natuurlijk wel normaal kunnen passen en dribbelen en schieten.

Op de trainingen bij de Nederlandse teams ga je daar weinig van meekrijgen. Dat is mij ondertussen wel duidelijk. Zij accepteren een technische achterstand om die met tactische genialiteiten op te lossen, te compenseren. Dat is een manier van denken waar ik me niet in kan vinden, daarom wil ik persé zien dat onze spelers technische progressie maken zodat ze aansluiten bij de wereldtop.

Bij ons speelt iedereen vrijwel evenveel. Je kan niet vooruit gaan als je niet speelt. Ik adviseer dan ook mijn spelers om niet mee te gaan naar internationale toernooien als de bondscoach vooraf tegen je zegt dat je waarschijnlijk niet of heel weinig speelt. Blijf thuis! Je wordt er een looser van, ik zag het al te vaak! Jonge spelers moeten spelen. Juist op internationaal niveau. Vraag aan je coach wat je moet doen om te spelen, en of je kansen krijgt dat te laten zien. Zo niet: Quit. Zo ja, werk je ass eraf om die speler die voor jou staat eruit te knikkeren. Blijf vragen om feedback over je verbeterpunten, en werk eraan. Je zult je doel bereiken want het niveau is helemaal niet zo super hoog in de damestop. Ik verraad je wat: ,, Coaches nemen graag lieve Barbies mee als nummer 12, want barbies klagen niet en blijven zelfs na tien dagen nauwelijks spelen hun medespelers aanmoedigen. In die twee minuten die ze erin mogen, ze staan dan al 30 punten achter, hebben Barbies geen enkel vertrouwen en poepen ze in hun broek van angst. De coach zucht als het verschil naar 40 oploopt en is bevestigd in wat hij al gezegd had. ”Zie je wel, eigenlijk moest ze helemaal niet spelen.” In je evaluatie komt te staan dat je een geweldige teamspeler bent, geweldig voor de sfeer! (duhh) Vaak, puur toevallig, spelen de spelers die wel veel kansen kregen het volgende jaar bij het (club)team van de coach.”

Terugt naar de u20. Twijfel die er vooraf was , werd al snel weggenomen op het starttoernooi in Barendrecht, waar we goed mee konden tegen de topploegen. Na de competitiestart en winst tegen topfavoriet Landsmeer, waartegen we in eerste instantie geen schijn van kans maakten, is het vertrouwen in eigen kwaliteiten behoorlijk gegroeid. We winnen nog wat wedstrijden om daarna van Hoofddorp te verliezen.
Echt lang blijven we niet hangen in dit verlies en tegen de andere kampioenskandidaat Den Helder spelen we onze beste wedstrijd en komen we zomaar gedeeld aan de leiding.

Natuurlijk staat alles nog dicht bij elkaar maar je kan wel zeggen dat dit team een droomstart gemaakt heeft. We proberen puur fundamenteel basketbal te spelen. Weinig spelletjes maar met veel durf en vooral leuk om naar te kijken! Want zeg nou eerlijk: ,,Zien we allemaal niet liever een slim passje achter de rug, of een lekker shotblock dan één of ander stom spelletje?” Ik in ieder geval wel, en ik probeer dat over te brengen op onze meiden! De basis is natuurlijk een grote technische bagage, de rest mogen ze zelf beslissen. Ja, de coaching is bloedfanatiek en confronterend en soms vinden mensen het op het randje, maar hé. Wij spelen NBA basketbal.

NBA. No Barbies Allowed!

Groetjes en tot ziens bij de wedstrijden,

Rick Driessen!