We gingen voor goud, maar toch hoop ik dat iedereen over een paar dagen toch blij is met de prestatie van de afgelopen twee zaterdagen. Want hoeveel basketballers winnen er in hun leven nou zilver bij een NK?
Toen we zaterdagochtend in Nijverdal de zaal binnen stapten stond Den Helder 3 punten voor tegen Batouwe. De rekensom was snel gemaakt: bij die eindstand zou een klein verlies tegen Batouwe volstaan om Nederlands kampioen te worden.
De ploeg uit Bemmel won de wedstrijd echter in het vierde kwart en wij vonden dat als coaches ook niet zo erg. Duidelijk was toen dat we gewoon alle wedstrijden moesten winnen om kampioen te worden.
En tot 5 minuten voor het einde van onze laatste wedstrijd ging dat ook goed. In een puntje-puntje wedstrijd tegen Batouwe hadden we een kleine achterstand omgebogen naar een kleine voorsprong. Helaas blokkeerden we in money time: we werkten hard, maar niemand steeg boven zichzelf uit. Geen enkele speelster kon het team op dat moment bij de hand nemen en in die laatste 5 minuten scoorden we nog maar twee keer.
Achteraf gezien past dat misschien wel in het patroon: de eerste drie wedstrijden wonnen we wel, maar dat ging niet heel soepel. En hoewel we tegen Den Helder een teamprestatie hadden neergezet, konden we ons technische overwicht niet omzetten in soeverein spel.
De teleurstelling na afloop was groot. Als je zo veel hebt gegeven en je er zo dicht bij was, dan spoelen teleurstelling en verdriet als een golf over je heen. En dat is ook goed voor een sporter: die pijn heb je nodig om op topniveau te kunnen presteren.
Frans Mens
toch wel trotse coach van De Wit Grasshoppers MU18
