Dat is de meest pakkende titel waarmee we het toernooi waaraan een groot deel van de Meisjes onder 20 selectie aan meedeed gerust bestempelen. Want in drie loodzware dagen is precies duidelijk geworden waar we nog aan moeten werken, maar ook weten we waar we bijzonder trots op moeten zijn en dat is heel wat.

Kortrijk is dichterbij dan je denkt. Hoewel het bijna in Frankrijk ligt is het nog geen drie uur rijden, iets langer dan een wedstrijdje tegen Groningen dus. We slaan ons bivak op in hotel Full House, een klein hotel op 10 minuten wandelen van het gezellige centrum. Het Snoepjeshotel, wordt deze bourgondische herberg ook genoemd, omdat ieder kamer een thema heeft dat verband houdt met een lekkernij. De kamer van de coaches Rick en Rick heet zo ”de Bountykamer.” Alles is geschilderd in blauw-wit. Overal schelpen en strandaccessoires en op tafel liggen de tropische verrassingen in een chocoladejasje ons al uit te dagen. Om de gezelligheid te verhogen zijn het losse bad en de wc niet afgesloten van de rest van de kamer, hetgeen het schenden van de privacy door de NSA weer betrekkelijk maakt!

Nadat we gelegerd zijn gaan we eten in de hoofdsporthal om vervolgens gespannen naar sporthal Mimosa te rijden. Hier zullen we de meeste wedstrijden gaan spelen in het Vrouwen onder 19 toernooi. De eerste wedstrijd tegen een Belgische ploeg, Castor Braine, met meiden van dezelfde leeftijd wordt een enorme walkover. We zijn groter, sneller veel technischer en laten geen spaan heel van dit team. Natuurlijk weten we uit vorige toernooien dat dit niet een maatstaf is voor de rest van het toernooi, er doen hier altijd een paar heel sterke teams mee uit echte basketballanden.
Ook de tweede wedstrijd wordt gewonnen van het Canadese Sherbrooke. Deze sympathieke ploeg heeft erg veel moeite met de Europese interpretatie van de loopregel en al snel wordt duidelijk dat de slechtste arbiters gedropt zijn bij het vrouwentoernooi een beetje begrip zou toch veel beter bij dit toernooi passen. Eén ding wordt hier wel sterk gefloten. Dat is handchecking. Onbestaanbaar om met de handen te verdedigen. Helaas geldt dit ”onbestaanbaar” eigenlijk ook voor goed voetenwerk en mooie shotblocks en drijft het alle coaches en publiek tot wanhoop. Maar goed, partijdig is het niet en we krijgen de bal globaal gezien net zo vaak onterecht terug als dat we hem kwijtraken, dus: ,,Who cares?”
Duidelijk wordt wel dat dit toernooi tekortkomingen onder een vergrootglas legt, en voor een coach is dat prettig. Alhoewel prettig net zo goed gelezen kan worden als frustrerend want zo werkt het natuurlijk bij mij wel een beetje. Verdedig je lui, dan wordt er zonder gene geschoten of gedrived. Je moet binnen armlengte blijven anders ben je gezien. Gebruik je niet je dribbelskills dan wordt je direct onder druk gezet. Pass je niet verkapt dan volgt balverlies direct daarna. Gebruik je je eigen dribbelskills die volgens je coach niet zo handig zijn, dan begrijp je binnen notime waarom. Neem je geen verantwoordelijkheid dan kan een ander het niet voor je oplossen. Schiet je zonder overtuiging, dan ben je even op de verkeerde planeet aanbeland en doe je hier niet eens mee. Evengoed winnen we de tweede wedstrijd ook behoorlijk dik, en zijn we zomaar bij de laatste 8 beland.
Na de wedstrijd eten en slapen want de volgende dag staan er twee toppers op het programma. Riga en Belgrado. Top jeugdteams uit toplanden. Hier doe je het voor. Beide wedstrijden laten we zien dat we in principe technisch voldoende vaardigheden hebben om aan te sluiten bij deze toplanden. Ik durf zelfs te stellen dat we technisch bijna allemaal beter zijn, maar mentaal gezien blijken we gewoon veel te jong. Te Nederlands, te prinsesserig, zeg ik dan maar gelijk bij want het is duidelijk dat we op een andere manier omgaan met tegenslag dan de andere teams. Onze scouting laat zien dat we tegen Riga een veel hoger reboundpercentage scoren en we pakken de bal veel vaker van hun af dan zij van ons, maar we schieten zo dramatisch slecht dat we dus niet winnen.
Als we mentaal iets verder zouden zijn was dat namelijk gebeurd. De mind set om in een flow te komen en gewoon lekker te basketballen ontbreekt nog bij teveel spelers. Te vaak schieten we omdat we met ons hoofd weten dat het moet maar waar is de lol gebleven om gewoon lekker te schieten als je vrijstaat. Juist die ontspanning zie je terug bij de oudere teams. De minder technische spelers van hun weten er verrassend veel ballen in te proppen en als ze missen duwen ze de volgende keer lachend weer de bal naar de ring.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, ik zou die spelers wel een vier jaar terug willen zien in de tijd. Ik denk dat ze kansloos geweest waren tegen ons team. Evengoed weet ik uit ervaring dat je die basishouding van schijt-aan-alles zo vroeg mogelijk moet laten zien. Te vaak heb ik gezien dat het doorpamperen van spelers alleen maar tot gevolg heeft dat ze uiteindelijk afhaken omdat ze tegen zichzelf zeggen dat ze het niet kunnen als het moeilijk wordt, en dat ze later door mentaal sterkere spelers voorbij gestoken worden. We besluiten hard en confronterend te blijven coachen. Als je wat fout doet hoor je het, als je wat goed doet ook. Liever eerlijk dan onoprecht want daar gaan we echt niet beter van worden, en voor de knuffels zijn er gelukkig heel veel ouders komen kijken.
Voor het resultaat werkt het op zich wel. We spelen twee topwedstrijden , we geven werkelijk alles wat we hebben en we weten de verliezen te beperken.
De complimenten zijn dan wel voor onze ploeg maar de tol die we betaald hebben wordt de volgende dag duidelijk. Het is op. Over en uit. Alle foutjes komen opnieuw onder een vergrootglas te liggen. We verliezen nog twee wedstrijden van Den Helder en een Deense ploeg waar we hadden moeten winnen. Jammer maar o zo goed voor ons team.

Als coach heeft dit toernooi me weer heel veel energie gegeven om door te gaan met onze missie dit jaar. Ook geeft de hechtheid van deze ploeg me weer erg veel vertrouwen en plezier want we hebben om de wedstrijden heen erg veel gelachen en dat is toch altijd net even belangrijker dan al het andere en misschien ook wel de belangrijkste voorwaarde voor mentale groei!
Kameraadschap!

Rick Driessen