U vraagt zich natuurlijk af, wat bedoelen zij nou weer met deze titel. Wij houden de spanning erin, aan het eind van deze verslagen is dit te lezen. Spannend.
U heeft al twee weken niets van ons vernomen, daarom nu een dubbel verslag. Hier zit enige druk achter van de coach. Want ja bij winst moeten er zeker verslagen worden geschreven. Onze vaste reporter heeft ook een leven naast de basketbal gekregen, dus geeft soms haar taak over aan haar lieftallige teamgenoten. Dat is wel balen na 4 jaar een vaste reporter te hebben gehad. Ik ga proberen een beetje in de buurt te komen van haar verslagen.
Zaterdag 22 maart, 18:30 in Leiden, dat is het tijdstip van een hele belangrijke wedstrijd, het kampioenschap komt steeds dichterbij. De training ervoor heeft Julia ons volledig gefocust op de tegenstanders. De vorige wedstrijd tegen Leiden hebben we net aan gewonnen, waar we hard voor hebben moeten vechten. Leiden had een aantal sterke speelsters tot hun beschikking, onder andere een oud team genoot van onze coach. In de loop van 22 maart werd er onderzoek gepleegd voor Esther en Julia over de tegenstander. We wilde er achter zien te komen of die belangrijke speelsters van Leiden mee zouden doen. Julia en Esther kwamen er niet uit, dus werd er besloten op ons te focussen, tijdens de training, op hun belangrijke speelsters. Die woensdag was bij sommige meiden al behoorlijke spanning te voelen. We willen zo graag kampioen worden, we zijn zo dichtbij.
Aangekomen in Leiden werd de spanning nog groter. Hoewel sommige meiden nergens last van hadden, waren een aantal meiden wel erg nerveus. Zo hebben wij één teamgenoot die wel 4x die dag naar de wc is geweest. Ik zal geen namen noemen, maar ze is er één van een basketbalfamilie. De wedstrijd voor ons liep uit, dus werd er besloten een teambespreking te houden. Julia vertelde dat wij ons echt niet druk moesten maken, we hadden al eens van hun gewonnen. Gewoon spelen en doen. De sheet werd snel gecheckt om te zien welke dames er bij Leiden meespeelt. En wat waren wij opgelucht! Een aantal belangrijke speelsters deden niet mee. Het optimisme steeg.
We startten met Esther, Rianne, Lieke, Leonie en Petra. En we stonden direct gefocust. Iedereen stond op zijn plek en wist wat ze moest doen, vechten. De eerste scoren was voor Gerlinde. Petra werd al snel gewisseld, omdat ze nog steeds last heeft van haar achillespees . Maar in de tijd dat ze erin staat beukt ze haar verdediger makkelijk uit de bucket. Pas na 6 minuten kwam Leiden met een antwoord, eindelijk scoorde ze. Wij stonden onder tussen goed ons mannetje en probeerde zoveel mogelijk naar binnen te gaan. Liza en Leonie zijn een erg goed duo samen onder het bord. Leonie is voorbereid op de harde ballen van Liza. De eerste periode eindigde met 20-5.
De spanning viel van onze schouders, maar dat had beter niet kunnen gebeuren, we gaven Leiden te veel ruimte. We dachten de winst al op zak te hebben, een grote fout. Leiden begon zich met de scores te bemoeien. De goed fluitende scheidsrechters waren erg alert, waardoor wij veel vrij worpen meekregen. Beetje jammer dat wij die bijna niet benutten. Esther was er klaar mee dat de vrije worpen mis gingen en gooide ze er beide in. Areen is een van de kleinste van het team, maar stond als een gek te rebounden. Steeds was ze onder het bord te vinden en scoorde ze hieruit. Handig zo’n banker. Einde periode 2: 34-16
De focus moest terug komen. Periode 3 startten we goed. We kwamen mooi aan scoren. De press werd weer eens niet volledig uitgevoerd door iedereen. Maar dan is er altijd nog Rianne die even 2 man verdedigd in de press. Op onze Rianne kan je bouwen. We kwamen na 3 minuten minder makkelijk aan scoren toe, we gingen niet meer naar binnen. De time out van Julia werd gebruikt om dit toch echt even duidelijk te maken. Lieke gaf hier direct gehoor aan en ging hard naar het bord. Onze coach ook weer blij. Periode 3 was ook de periode van de Technische Fout. Voor zover ik mij kan herinneren heeft nog nooit één van ons een T-fout ontvangen, maar Liza bracht hier verandering in. Ze kreeg een fout en schold vervolgens voor haarzelf, omdat ze baalde. Best netjes. Maar de scheids dacht daar anders over en voelde zich aangevallen. Liza kreeg direct een T, zonder waarschuwing. We waren allemaal even van pad. Periode werd geëindigd in 47-27.
Gewoon doorgaan, dat was het plan. Eline/Maria liet direct weer even zien waarom wij zo blij met haar zijn, een mooie scoren van haar kant. En dit was zeker niet het enige aandeel van Eline. Als een beest stond ze te verdedigen. Andere Eline baalde van haar 4 fouten, maar liet zich niet gek maken en scoorde direct even 3x in 2 minuten tijd. De laatste minuten lieten wij nog even zien dat wij echt wel kunnen scoren en wisten het netje te vinden. Esther zorgde voor de laatste 2 scores waardoor de eindstand 69-41.
Een last viel van onze schouders, nog 2 wedstrijden te gaan voor het kampioenschap.
Zaterdag 29 maart voelde anders dan die week daarvoor. De spanning was minder. We speelde tegen DAS. Wij hebben de vorige keer niet heel dik van hun gewonnen, maar we speelde ook echt niet goed toen. We hadden er vertrouwen in dat het dit keer beter zou gaan. Areen en Eline/Maria zouden het grootste gedeelte van de wedstrijd meedoen. Je kunt inmiddels niet meer echt van bankers spreken, ze horen helemaal bij ons team.
Trouw op tijd zaten we te wachten tot de konden gaan inlopen. Maar de bezorgdheid kwam al snel, alle twee de scheidsrechters kwamen niet opdagen. Niet heel netjes en even een stress moment. Gelukkig was de vader van Eline er en wilde hij onze redder in nood zijn (wat hij die ochtend ook al was voor de gezusters Barnhoorn). Maar ja één scheidsrechter is zo weinig. Al snel kwam Yordam aangelopen. Hij heeft al eerder bij ons gefloten en fluit erg sterk. Het vertrouwen op een goede afloop steeg.
Na een praatje van Julia konden we aan de bak. En direct liet onze Lieke even zien waar ze heel goed in is, scoren. Het was heel fijn om te zien dat we veel publiek hadden. Je wilt toch ook gewoon aan je ouders laten zien dat we kunnen winnen. De scheidsrechters zetten een duidelijke lijn, echt elke fout werd afgefloten. Kijk dat is wel duidelijk. De tijd ging hierdoor niet snel, maar ja we kregen wel veel vrije worpen mee. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Op de training hebben we best veel tijd besteed aan de vrije worpen. En dat werpte zijn vruchten af, we konden er veel punten uithalen. Leonie maakte mooi gebruik van de fouten en ging hard omhoog, hoppa score plus bonus. Laat dat maar aan onze Lee over. Liza had de smaak te pakken met haar vrije worpen. Ze mocht meerdere keren vrije worpen nemen en schoot ze er allemaal in. We trainen echt niet voor niets. Hoogtepunt van deze periode was toch wel de driepunter (toch Peter) van onze manke, Petra. Hoewel ze niet veel minuten kan spelen, scoort ze wel meerdere keren. We eindigde deze periode met 22-11.
Het enige wat we nog moesten doen was het goed uitspelen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Rianne kwam al snel 2x achter elkaar aan scoren toe. Das mooi meegenomen. DAS had wat moeite met de fouten, waar wij mooi gebruik van konden maken. Maar we speelde nog steeds niet goed. Julia vluchtte in een time out om toch echt duidelijk te maken dat dit niet kon. Gewoon normaal spelen en verdedigen, want dat deden we niet meer. Het woord uitboxen kenden we niet meer. Leonie had de taak de center uit de bucket te houden. Laat dat maar aan lee over. Eline was het alleen even niet eens met haar vader. Terwijl Eline naar het bord ging, werd ze geslagen, maar er werd niet gefloten. Nou dat heeft Eline even laten blijken. Ik denk dat dit thuis nog wel even besproken is 😉 Maar Eline herpakte zich en scoorde vervolgens koelbloeding, wat zorgde voor een ruststand van 44-26.
De ouders zagen toch wel een zonnetje schijnen en vluchtte naar buiten. Tja geef ze eens ongelijk. Maar ja wel een beetje jammer dat er veel te laat terug kwamen na de pauze. Nee hoor, wij waren gewoon jaloers. En toen was het Areen-time! Ze wist dat ze nog maar heel even met ons mee kon spelen en gebruikte die tijd goed. Areen was op dreef. Mevrouw vocht als een leeuw en scoorde eventjes 3x achter elkaar. Dat vechten als een leeuw zit echt in de familie, want ook Eline/Maria liet zich niet kennen. Geen tegenstander komt zomaar langs Eline. Maar voor de rest zag deze periode er niet goed uit. Julia vluchtte in een time out. We moesten die bal er een keertje in ‘pleuren’ werd ons heel erg duidelijk gemaakt. En het verdedigen was ook niets. We mochten niet stoppen, we moesten doorgaan met werken. Periode 3, 54-34.
Julia’s woorden werkte, want de aanvallen werden iets sneller. De bal ging sneller rond, tot opluchting van Julia. Maar af en toe vroeg de coach aan haar assistente (jaja je moet wat met geblesseerde speelsters) waarom het er uit zag als een trainingspartijtje. We mistte pit. Maar onze Es laat zich niet gek maken op haar guard plek en zorgde ervoor dat iedereen snapte wat de bedoel was, gewoon passen en snijden. Gerlinde ging helemaal los in de verdediging, haar tegenstander kwam moeilijk aan scoren toe. En Ger heeft oog voor het spel, ze zorgt voor de juiste passes. Lieke pakte haar minuten om goed duidelijk te maken dat ze goed haar mannetje staat. En niet voor niets, want Liek zorgde voor veel scores deze periode. De eindstand: 75-44
Ik wil toch echt het publiek bedanken voor het komen kijken. Dat maakt het spelen van een wedstrijd toch net leuker.
Zo nog één spannende wedstrijd te gaan dachten we. Veel meiden bleven nog in de zaal. En dit was niet voor niets. Want na een uurtje stuurde Julia een app: ‘’We zijn kampioen’’. Hoe dan ? We moeten nog tegen LUSV, die moeten we winnen…
LUSV bleek te hebben verloren, die zelfde middag, van Cobra Nova. Alleen LUSV en wij waren nog in de race voor het kampioenschap. Maar nu niet meer. Alle meiden werden ingelicht. Het geluk straalde van ons gezicht af. Na 4 jaar hard werken met Julia aan het roei waren we kampioen. Alles kan nu geregeld worden voor de wedstrijd van 12 april. Champagne is besteld. Natuurlijk die beker en medailles zijn geweldig, maar wij verheugen ons maar op één ding: de drie zoenen van de voorzitter John! Hebben we jaren op moeten wachten en nu hebben we het eindelijk verdient.
Komt alle zaterdag 12 april. Met zijn alle gaan we er een mooi feest van maken. En we gaan nog hard werken voor een mooie laatste overwinning. 15:45, sporthal Cleijn Duin.