De laatste wedstrijd van het seizoen voor Dames 3 en de derde overwinning op rij. Het is weleens minder geweest voor de meiden die bij de eerste training nog hoorden dat ze waren bevorderd van de Regio naar wat voorheen Rayon heette. Voor de meesten een nieuwe trainer en een nieuwe coach. Dat was even wennen, wat aan de resultaten te zien was. De tweede helft waren er mooie overwinningen te noteren en sowieso betere wedstrijden. Afgelopen zaterdag, 9 mei jl. stond ook in het teken van het afscheid van Leonie Barnhoorn en Andrea Spierenburg. Beiden kunnen de dagelijkse routine niet meer combineren met het spelletje. Leonie was ondanks haar blessure op het wedstrijdsheet gezet en moest een paar gympies lenen van scout Saar om haar afscheid de nodige glans te geven op het eind. Andrea zorgde met weer eens een double-double voor haar eigen glans op een Eredivisie verlicht centercourt. Even leek het erop met het toegestroomde publiek voor aanvang van de wedstrijd, dat meer mensen dit besefte. Bleek even later dat die voor Heren 1 waren gekomen. Deed niets af aan een laatste wedstrijd door twee teams die beiden voor de winst gingen. De beste tweede periode van het seizoen zorgde voor het beslissende gat, waardoor de overwinning voor Dames 3 tegen SBU 2 nooit meer in gevaar kwam. Eindstand 63-51.

Andrea opende met 4 punten en Roos vond van achter de perimeter ook het netje. Dit voorkwam niet dat SBU naar het einde van de eerste periode de voorsprong pakte (13-15). Er werden te veel tweede kansen aan de tegenstander gegeven. Lieke die dan net wel twee verdedigende rebounds had gepakt, liep snel tegen haar tweede fout aan. Liza en Rianne zorgden op het eind voor een minimale voorsprong na 10 minuten, 18-17.

Het roer ging om in de tweede periode waarbij de druk bij de opbouw van SBU moest komen te liggen. Onder die druk werd de 8 seconden overtreding veelvuldig gemaakt of de nodige steals gepakt. Roos schoot met scherp en ook Leonie R, Andrea en Gerlinde Kralt zetten scorer Bauke en timer Mark aan het werk. Het enige smetje was dat op het eind een gemakkelijke kans werd gemist en SBU nog de laatste score voor de rust kon maken. Het gat was met 43-26 desondanks aanzienlijk.

De woorden van de coach om focus te houden met het ingaan van de tweede helft vielen een beetje in het water doordat de pindasaus van zijn broekspijpen liep. Het avondeten na het speakeren bij Heren 1 (broodje bal met de genoemde saus), moest een beetje snel genuttigd worden.
SBU kwam zelfs weer binnen de 10 punten. Het verdedigen en uitboxen werd te veel vergeten. Maar vanaf dat moment ging het gas er weer op en werd Liza 3 keer op rij goed bediend en dat betekende 6 punten erbij. Met twee assists van Esther. Wat de laatste aanval leek te zijn van SBU van de derde periode had niet gerekend met de snelheid van Andrea. De rebound was voor De Wit-Grasshoppers en binnen drie seconden moest het schot gelost worden. Dat gebeurde en in de zoemer vloog de bal feilloos door het netje. Drie punten erbij en het gat was weer geslagen: 56-39.


Foto: Buzzerbeater Andrea in de maak

Het laatste kwart van het seizoen was hooguit voor de statistieken. Scores van Roos (4) en één met bonus van Jacoline was wat na 6 minuten op het sheet mocht worden genoteerd (63-44). Daar bleef het bij. Wat scoren betreft dan voor de thuisploeg. Het ging nog om één ding, het inbrengen van Leonie Barnhoorn en het vinden van de juiste maat gympies (want op je sokken, zo’n held is ze nou ook weer niet, gaat een beetje lastig). Toen dat was geregeld, kon ze haar laatste wedstrijdminuten maken. Een langslepende oogblessure had haar al lang aan de kant gehouden en een kleine twee minuten met bril moest kunnen om in ieder geval als spelend lid afscheid te nemen. Ze kwam nog twee keer in schietpositie. De eerste keer werden de zenuwen haar te machtig (of de koude spieren) en liet de bal over de achterlijn glippen. De tweede keer viel de bal er toch bijna in wat iedereen een jammerlijke zucht deed slaken toen de bal er net aan uitstuiterde. De gunfactor was uitermate hoog en terecht natuurlijk. Toch kwam ze op het wedstrijdsheet. Eindelijk iemand die naar de coach luisterde, er was een fout nodig om Andrea nog een publiekswissel te geven. Tot grote opluchting van die zelfde coach, die dit keer blij was met het fluitsignaal. Dat SBU daarmee de eindstand vanaf de lijn mocht bepalen op 63-51 was bijzaak. Het doel was bereikt. Niet alleen de winst was binnen, de beide afscheidnemers stonden ook even in de spotlights.

Scores: Esther 0, Jacoline 3, Andrea 19 (10 aanvallende reb. en 2 verdedigend), Gerlinde 4, Roos 20, Leonie 4, Rianne 3, Lieke 0, Liza 10 (7 reb.), Leonie B 0.

Dat was dan het eind van het lange seizoen. Zit je net in de flow en dan is het afgelopen. Een competitie van 24 wedstrijden was een behoorlijke uitdaging. In het begin was het nog zoeken en wennen aan elkaar. De tweede helft van het seizoen leverde 7 overwinningen op met een paar verrassende uitslagen en twee gewonnen verlengingen tegen de nr. 3 en nr. 1. “Dat zijn o.a. de lichtpuntjes van het seizoen”, aldus coach Jaap. “Ik zit ze nogal eens op hun huid om het beste uit ze te halen en dat begint met hard willen werken en inzet tonen. Niet opgeven en terug knokken als het even niet lukt. We zaten in een voor de meesten onwennig in een hogere klasse. Gaat er allemaal even iets harder aan toe. De teamprestaties waren er naar als dat kwartje viel. Als dan ook de ballen willen vallen dan bleek alles mogelijk. Ook op die wedstrijden waar we de tegenstander eigenlijk lieten ontsnappen, kijk ik met tevredenheid en plezier op terug. Als de eerste teleurstelling was geweken dan was het binnen onze mogelijkheden toch een goede prestatie gebleken. Het goede gevoel overheerst dus.”

Hoe het in het nieuwe seizoen met dit team zal gaan, is nog niet bekend op het moment van schrijven.
En tot de vaste lezers daarom: Wie weet tot later.